Dove hond zoekt baas met grote handen.

Laatst was ik weer eens bezig met wat kluswerk. Ik had gehoorbeschermers op, zo'n koptelefoon zonder draadje. Alle geluid om je heen is dan verdwenen, je hoort alleen je eigen ademhaling. Een serene rust zou je denken. Geen gezeik aan je kop. Je leek wel doof.

Mijn vrouw vond het minder geslaagd. Ik zag haar heftig zwaaiend mijn aandacht trekken en ze maakte een gebaar dat iedere man kent..... kopje koffie? Ik vroeg mij af hoe een hond het zou vergaan wanneer het doof was. ( toch altijd weer beroepsziekte die de kop opsteekt) Er zijn bepaalde hondenrassen waar doofheid bijna een raskenmerk is. Dalmatiers bijvoorbeeld. De kleur wit bij honden is net als bij de witte kat vaak gekoppeld aan doofheid, net als blauwe ogen. Zou een dove hond uberhaupt levensplezier hebben en niet wegkwijnen van angst omdat hij niets hoort van zijn omgeving? In het asiel in Spijkenisse hebben ze op dit moment een dove hond. Blue kwam eind vorig jaar als vondeling in het asiel. Het dier was niet weggelopen, maar ergens aan het hek gezet. Afdankertje dus. Blue werd al snel ingeschat als een eigenzinnige hond, die zeker niet goed luisterde naar commando's. Medewerkers kregen maar moeilijk contact met de viervoeter. Gelukkig werken er een aantal ervaren mensen in het asiel en al gauw had men in de gaten dat dit gedrag niet gekoppeld was aan pubergedrag. De hond bleek doof.

Is zo'n hond dan niet gelukkig? In tegendeel. Blue heeft lol voor 10, is lief en aanhankelijk. Maar de hond heeft wel de handicap van het niet horen. Verplaats je dan als mens eens in doofheid en ga dan bijvoorbeeld eens door een drukke straat lopen. Je staat doodsangsten uit. Je hoort de mensen niet om je heen, ziet auto's pas als ze je al voorbij gereden zijn, eigenlijk kom je ogen te kort om je oren te kunnen compenseren. De nieuwe baas van Blue heeft dan ook een grote uitdaging. Met vooral handgebaren zal er met de hond gecommuniceerd worden. Medewerkers zijn er al mee bezig en zoals verwacht gaat dat verbluffend snel. Als ik buiten ben met mijn hond Dex zie ik, als ik er op let, dat ik onbewust al veel handgebaren maak. Het op afstand laten zitten gaat makkelijk als ik een hand opsteek. Hij gaat liggen als ik daarna mijn opgeheven hand langzaam naar beneden breng. Goed ik moet bekennen dat dit het dan ook eigenlijk wel is wat het luisteren van Dex betreft. Terug naar Blue de dove hond. Een jonge hond, in de bloei van zijn leven kan wat houvast gebruiken. De hond zal zich veel meer dan andere honden richten op de baas en kijken wat hij doet, welke signalen hij afgeeft en waar het gevaar eventueel vandaan komt. Maar met de juiste begeleiding kan Blue uitgroeien tot een waanzinnig leuke hond, waarbij baas en hond echt al koppel door het leven gaat.

Shabbah is geen Bart Smit hondje.

Soms komen mensen in een asiel met een heel lang verlang- of eisenlijstje waaraan een hond moet voldoen. Meestal begint zo'n lijstje met: -- de hond moet alleen kunnen zijn -- hij moet zindelijk zijn -- hij moet vriendelijk zijn naar mens en dier -- en de hond moet niet te duur zijn in onderhoud Vaak nemen we even een stilte in acht, nadat het lijstje is opgezegd, de spanning wordt dan met de seconde opgebouwd. Er verschijnt dan een glimlach op het gezicht van de asielmedewerker. Het is mooi te zien dat die glimlach onmiddellijk wordt overgenomen door de andere partij. Dan komt de ontlading wanneer de medewerkers zegt: "Ja zo'n hond is er wel.....". "Maar dan moet u wel even naar Bart Smit"

Het is niet zo dat we dergelijke mensen direct afwijzen, maar we proberen wel op een bijzondere manier duidelijk te maken dat het zo niet werkt. Afhankelijk van ras en achtergrond is het gedrag van iedere hond weer anders. Afhankelijk van kennis en ervaring van de mens zal iedere hond zich daarna gedragen.

Neem bijvoorbeeld Shabbah, een kruising herder in het asiel in Spijkenisse. Sinds begin december vorig jaar zit deze viervoeter in het asiel, in afwachting van wat er gebeuren gaat. Shabbah's verhaal was dat hij absoluut niet bij andere honden kon en zich soms agressief naar mensen opstelde. In het asiel, met ervaren medewerkers liet de herder al snel ander gedrag zien. Met name het gedrag naar mensen toe veranderde. Het werd een echte kroelhond, die zich mensgericht opstelde. Bewonderenswaardig om zo te zien hoe een hond zich kan aanpassen. Bij zijn vorige baasje had de hond kennelijk veel meer "vrije ruimte" en klom de viervoeter aanzienlijk in de rangorde. En hoe hoger je als hond in de rangorde zit, hoe meer recht je hebt om anderen te corrigeren, zelfs mensen. Er is inmiddels als veel tijd en aandacht in de hond gestoken en de medewerkers zien heel veel verbetering in het gedrag van Shabbah. De kunst zal zijn de tips en truukjes van de medewerkers van het asiel over te nemen. Sporters onder ons weten het. Je bent een ander mens wanneer je hebt gesport. Je voelt je goed, voldaan en tevreden. Er is met Shabbah gefietst, er zijn behendigheidstrainingen aangeboden, om zo het gevoel van tevredenheid te geven en dat is gelukt. Daarnaast is de hond geestelijk ook vermoeid, met bijvoorbeeld intelligentiespellen. Ik ben ervan overtuigd dat Shabbah een hele leuke hond blijft als ook de nieuwe eigenaar die activiteiten voortzet. Je moet er dus wel wat voor over hebben. En dan zie je dat met een echte hond veel meer moet doen dan met een "Bart Smit"hondje.

Is uw interesse gewekt, neem dan eens contact op met het asiel in Spijkenisse. 088-3437112.

Als een dier kon praten....

Als een dier kon praten, was de wereld een kippenhok. Honden spreken dan een hondentaal, katten praten weer anders. Als wij als mens nu eens de dierentaal konden leren, dan zou de wereld er heel anders uitzien. Dan zou Saya de Turkse Herder ons kunnen vertellen wat zij de eerste vijf maandan van haar leven heeft meegemaakt. Op 4 november 2013 werd de hond vastgebonden aan een lantaarnpaal aangetroffen in Rotterdam Zuid.

De jonge viervoeter was sterk vermagerd en het leek erop dat het dier onder de schurft zat. Een hond met schurft vormt in een asiel een risico, dus zocht men daar snel naar een gastgezin. Zo'n gastgezin moet er wel op berekend zijn en beschikken over kwalificaties. De hond moet met grote regelmaat gewassen worden, krijgt medicatie en zal met een aangepast dieet weer op krachten moeten komen. Iemand die geen ervaring met honden heeft, kan en mag hier niet aan beginnen. Saya kwam gelukkig in een gastgezin met ruime ervaring en kennis van het ras Turkse Herder. Want dit slag honden is bijzonder. Ze worden nog steeds op het Turkse platteland gehouden om schaapskuddes te beschermen. Het zijn zeer zelfstandige dieren die, zonder aangestuurd te hoeven worden, beslissingen kunnen nemen. Deze honden hebben ruimte nodig en men kan zich afvragen of je dit ras een plezier doet wanneer ze in ons land in een klein flatje gehouden worden. We weten de geschiedenis van deze hond niet en Saya kan het ons niet vertellen. Maar de eerste vijf maanden van haar leven kan men gerust als een valse start beschrijven. Te weinig en verkeerd voer, geen medicatie. Geen goede socialisatie. Met name dat laatste zou Saya's verdere leven kunnen beinvloeden, ware het niet dat ze werd opgevangen door mensen met de juiste kennis en kunde van het ras. Na drie maanden zien we Saya als een heel andere hond. Er is niets meer over van de angstige, schuwe, magere, schurfterige hond. Saya is sociaal geworden,kan zelfs met katten overweg. De levensvreugde is terug. Van de schurft is niets meer te vinden en Saya heeft weer vlees op de botten.

Het zou goed zijn wanneer Saya voor één keer een paar minuutjes onze taal zou spreken. Ze zou ons kunnen vertellen wat ze heeft meegemaakt, wat ze heeft moeten ondergaan. En ze zou ons kunnen vertellen wie haar aan die paal heeft gebonden. Met die informatie zouden we wel weten wat we moeten doen. Soms is het maar beter dat dieren niet kunnen praten. Ook in deze blog gaat mijn diepe bewondering uit naar de medewerkers van de asielen en de duizenden vrijwilligers die zich inzetten voor het welzijn van deze dieren. Ook namens Saya mag ik zeggen: "Dank voor jullie bevlogenheid, dank voor jullie enthousiasme. Dank voor jullie tijd. Dank voor de liefde voor dieren"

De rijdende dierenarts komt naar u toe.

Dieren kunnen net als mensen ziek worden. Eén van de vele verschillen tussen mens en dier is dat de mens beschikt over zelfgerichte emoties, die bij dieren zou ontbreken. Meer dan honderd jaar geleden verscheen de eerste editie van Charles Darwin’s ‘Expressions of emotions in man and animal'en schreef hij over dit onderwerp. Wanneer een dier ziek is, stelt het zich dus niet aan en is het dan ook ziek.

De gang naar een dierenarts is dan vaak een logische, maar voor het dier een vaak heel stressvolle. Je bent al ziek en voelt je niet goed, kom je ook nog eens in een dierenartspraktijk die voor jou als dier geheel onbekend is. Een dier maakt bij het zien van dingen om zich heen altijd een inschatting. "Gevaar of geen gevaar" Ik kan u verzekeren dat een wachtkamer van een dierenartspraktijk een dier zal omringen met uitsluitend gevarentekens. De geur van angst van andere dieren en soms de dood, hangt ondanks het overvloedig gebruik van ontsmettingsmiddelen, als een zware deken over de ruimte waar zieke dieren met hun zenuwachtige baasjes wachten op het seintje van de dierenarts om de spreekkamer in te gaan.

Zou het niet beter zijn om zieke dieren thuis te behandelen? In een eigen omgeving voelen de dieren zich beter thuis. Ze kennen de huiselijke geuren die vertrouwd zijn en de stressfactoren die een dierenartspraktijk rijk is, worden de dieren bespaard. Een enkele dierenarts biedt al een huisbezoek aan. Dierenkliniek Animalis in Delft en DCI in Rotterdam bijvoorbeeld. Beide dierenartsen hebben ruime ervaring met dieren in een stressomgeving. Ze hebben een kennis opgebouwd in de asielen van de Dierenbescherming Rijnmond. Volgens wet- en regelgeving is het verplicht dat dieren in het asiel aangeboden en onderzocht worden door een dierenarts. U begrijpt vast wel de impact op een dier, als het al in een vreemde omgeving, zonder houvast van het baasje, door verzorgers die het niet kent, door een man of vrouw met een witte jas aan, moet worden onderzocht en behandeld. Ik zou me goed kunnen voorstellen dat juist vanuit die ervaring en invalshoeks deze dierenartsen hebben besloten huisbezoeken aan te bieden. Want naast de verminderde stress voor dier en diereigenaar is er natuurlijk nog een belangrijk ander voordeel van een huisbezoek te melden. De huiselijke omgeving waarin het dier zich bevindt, kan ook bepalend zijn voor de gezondheid van een dier. Zelf ben ik ooit bij iemand thuis geweest die klaagde dat zijn kat al tijden nauwelijks meer at. Hij was al met de kat naar de dierenarts geweest, zonder resultaat. Mijn tip om de voerbakjes eens wat verder weg te zetten van de kattenbak, zal deze man nooit vergeten. Toen ik hem later nog eens sprak, vertelde hij lachend: "Moes, de kat is weer helemaal de oude. Zij vreet als een bootwerker, miauwt als een hitsige vrouw en slaapt als m'n oude versleten oma" Een dierenarts aan huis kan ook de huiselijke situatie meenemen in totale diagnose. Ik denk dat de dierenarts aan huis een hele goede extra aanvulling kan zijn op het bestaande pakket van veterinaire zorg. http://www.dierenkliniekanimalis.nl/page/dierenarts http://www.dierenartsaanhuis.nl/pagina6.html

Obesitas bij dieren, een groeiend probleem

Jaren geleden kwam een man in het asiel in Rotterdam en een foeidikke hond. Hij moest met pijn in het hart afstand doen van zijn hond. Op de vraag wat de viervoeter te eten kreeg antwoordde de man: "Alles wat ik ook lekker vind."

Met een dieet van rijst en sperciebonen lukte het uiteindelijk om de hond in redelijke proporties terug te brengen. Een kleine week geleden kwamen twee labradors in het asiel. Totaalgewicht van deze honden was bijna 110 kilogram.

Een labrador weegt gemiddeld tussen 30 en 35 kilogram. De eigenaar van de twee honden was al meerdere keren door buurtbewoners aangesproken en ook de dierenarts had al eens gewaarschuwd dat het tijd werd dat de honden op dieet moesten. De baas wimpelde de waarschuwingen en verzoeken af met de woorden. "Ach bemoeien jullie je met je eigen zaken. Ik zorg gewoon goed voor mijn honden" Maar of dat ook het geval is, mogen we betwijfelen. Overgewicht bij honden en katten kunnen net zulke kwalijke gevolgen hebben als bij ons mensen. Hoge bloeddruk, overbelasting van gewrichten en zelfs suikerziekte. Ook dieren kunnen er last van krijgen. En denk je nu echt dat zo'n superzware hond zich plezierig voelt? Welnee. Iedere beweging is een beproeving voor de hond. Een korte uitlaatronde is voor de hond alsof hij een marathon gelopen heeft. Een sprongetje op de bank of in een stoel is er niet bij. Dat lukt gewoon niet. Het duurt een tijd voor een hond een dergelijk gewicht kan opbouwen. Het zal nog veel langer duren voor deze twee weer hun oude gewicht zullen bereiken. Met een uitgekiend dieet en een aangepast begwegingsschema zullen de labradors begeleid moeten worden. Ik kijk wel eens tv programma's waarin mensen met extreem overgewicht een jaar lang een strijd tegen de kilo's moeten voeren. Ook deze honden zullen zo'n traject moeten volgen. Obesitas, het komt dus ook voor bij dieren. De mens kiest zelf voor overgewicht. Ook ik ben aan de forse kant en weet dus waar het aan ligt. Een dier onder normale omstandigheden zal er niet zo gauw voor kiezen om zich bijna dood te vreten. Want hij weet: ik moet kunnen rennnen, vluchten, aanvallen, kortom bewegen. Laten we daar rekening mee houden.

Apitherapie, helpen bijensteken echt ?

Toen ik een jaar of tien geleden als imker begon,had ik een mooie ouderwetse berokerspijp kunnen scoren.

Leek stoer en je had twee handen vrij om te werken. Alleen had ik het verkeerde pak gekocht. Eén zonder opening in het beschermde gezichtsmasker. Maar niet getreurd, ik knipte een klein gaatje in het gaas van het masker, stak daar de pijp doorheen en roken maar... In die tijd had ik nog vrij agressieve bijen die bij het openen van de kast direct klaarstonden om het volk te verdedigen. Op zoek naar de aanvaller, zochten ze elk gaatje in het pak van de imker en vonden die. Tussen de steel van de pijp het het pak was een minuscuul klein gaatje ontstaan en jawel dat werd door de bijen gevonden. In een oogwenk drongen een viertal bijen mijn bijenpak binnen. Je wilde niet zien hoe het er toen aan toe ging. De bijen in mijn pak hebben het uiteindelijk niet overleefd, maar ik liep rond met een dik oog,een zwollen wang en twee bloemkooloren. Na verloop van tijd raak je aan de bijensteken gewend, maar je hoort mij altijd nog even kreunen als ik een steek krijg en het gif dringt door in mijn lichaam. Het klinkt wellicht raar, maar aan het begin van het bijenjaar laat ik me altijd vrijwillig door één van de bijen steken. Voor mijn gevoel bouw ik er een beetje weerstand mee op voor de rest van het bijenjaar.

Er zijn mensen die bewust zich laten steken door bijen. Tot wel 20 keer per dag. Sinds kort volgt Evelyn S uit Nieuwerkerk aan den IJssel een bijensteektherapie en maakt gebruik van een bijenvolk bij mij op de volkstuin. Evelyn heeft een milde vorm van MS (Multiple Sclerose) Mijn oom heeft zo'n vijftig jaar MS gehad en weet dus welke ingrijpende consequenties een dergelijke ziekte kan hebben op de lichamelijke prestaties en conditie. Evelyn heeft eerder een sessie ondergaan en is daar uitermate tevreden over. Ze geeft aan dat ze tijdens en na de therapie minder snel vermoeid is en meer energie kon vasthouden dan voorheen. Laat je de bijen dan ongeremd steken, of stop je een hand in het volk zodat ze bijen dit kunnen zien als een bedreiging en direct tot de aanval overgaan? Nee, het gaat via een goed opgebouwd schema. Je begint met een dagelijkse "prikbeurt" van 1 bij en breidt dit uit tot 20 bijensteken per dag. Evelyn zuigt de bijen op met een speciaal hiervoor ontwikkeld apparaatje en stopt de bijen in een potje. Thuis gekomen laat ze de bijen dan steken op voor haar belangrijke plaatsen.

Als imker is het een keuze die je moet maken om aan een dergelijke project mee te doen. Zelf heb ik er geen moeite mee om een relatief klein aantal bijen op te offeren, om een MS patiënt hiermee te kunnen helpen. Ik zal Evelyn dan ook de komende tijd vaak op de volkstuin zien en ik hoop van harte dat ook deze bijensteektherapie bij haar het gewenste resultaat zal hebben.

Op vakantie met je hond? Het wordt steeds moeilijker.

Je komt op de leeftijd dat je wat meer rustmomenten nodig hebt dan 20 jaar geleden. Niet dat we de eindstreep al zien liggen, in tegendeel. Zo af en toe er eens op uit, om alle hectiiek van het werk achter je te laten en de batterij van de geest weer op te laden is niet zozeer een luxe, maar meer noodzaak geworden. Nu ben ik voor wat betreft het organiseren van reisjes, uitjes en tripjes nogal lui ingesteld. Dat laat ik graag over aan mensen die er in gespecialiseerd zijn, zoals mijn vrouw. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik weet soms niet eens waar we naar toe gaan. Zelfs de koffer wordt dan ingepakt. Ik zie het wel aankomen dat wel, want thuis wordt het wat onrustiger, er wordt van alles geregeld en ingepakt, dus pak ik dan vaak mijn agenda, om te kijken wat er in aantocht is.

Soms zitten we in de auto en moet ik mijn vrouw vragen welk adres we in het navigatiesysteem moeten zetten. Eén ding vergeet ik nooit, dat is mijn hond Dex. Die gaat met de korte tripjes altijd mee. Maar dat is nog een hele kunst. Niet om hem mee in de auto te krijgen. Meneer zit iedere dag als bijrijder naast me in de auto, maar om een plekje in een hotel of B&B te vinden, waar de viervoeter mee kan. Zelfs de hotelketen van der Valk heeft nog maar 1 hotel waar een hond mee mag.Dat is ergens op de Veluwe. Hebben de honden of hun baasjes het dan zo verziekt. Slopen de honden de kamers, het meubilair of schijten ze op het bed?

Uit nieuwsgierigheid heb ik het eens gevraagd bij wat hotels en dan hoor je als snel waar het probleem ligt. De schoonmakers klagen dat er teveel over de hondenharen. Nu moet ik bekennen dat honden wel eens verharen. Net als de mens verliest de hond dagelijks een partijtje haren. En natuurlijk ben ik bekend met het feit dat hondenharen soms moeilijk te verwijderden zijn uit bijvoorbeeld autostoelen. Ik moet soms een half uur stofzuigen om de autostoel van Dex de hond weer een beetje toonbaar te maken in het verharingsseizoen. Maar hé, is dat waarom honden geweigerd worden in de hotels? Dan kan ik mijn lijstje van ergernissen wel even noemen. Vlekken van wijn of koffie op het tapijt van veel kamers. Profielafdrukken van schoenen op het behang. Jengelende en gillende kinderen over de gangen en Een penetrante rookgeur, zelfs op kamers waar niet gerookt mag worden. Het lijstje kan makkelijk aangevuld worden met tal van ergernissen, doen we niet. Ik wil eigenlijk aantonen dat er altijd wel wat te zeiken is in de hotelaccomodaties. Maar je wilt ontstressen in zo'n weekeind, lekker genieten. Je betaalt doorgaan een fiks bedrag voor de schoonmaakkosten en mag hiervoor dan ook wat terug verwachten. Een hondenhaartje meer of minder moet je als schoonmaker niet over vallen vind ik. Trouwens het wordt ruimschoots gecompenseerd. Inmiddels loop ik zelf al jaren met een gladgeschoren kop dus verhaar ik niet. De afgelopen jaren zijn de schoonmaakkosten alleen maar gestegen en door het weren van honden is de werkdruk alleen maar minder geworden lijkt mij. Mijn voorstel zou dan ook zijn: Verlaag de tarieven met zo'n 25% en blijf de honden weren, of sta toe dat de viervoeters weer mee mogen. Want ook de honden willen samen met hun baasjes ontstressen en genieten van een weekeindje weg.