Vakantiedruk laat mensen de gekste dingen doen.

De koffers staan gepakt, de vakantie is al maanden geleden vastgelegd. Wij Nederlanders zijn als de dood dat we een reisje naar de costa's, de bossen of het beloofde land zullen moeten missen omdat we te laat zijn met het boeken. Koud weer terug liggen de gidsen voor het volgend vakantiejaar alweer op de leestafel.
Sterker nog, in mijn directe omgeving is men alweer bezig met de invulling van de zomervakantie van 2012 terwijl die van 2011 nog voor de boeg staat. Wat een stress.
Wat door de stress vaak vergeten wordt is een goede vakantieregeling te treffen voor de huisdieren. Pensions zien niet zelden een volgepakte auto voorrijden, waar een zenuwachtige baas zijn huisdier nog net tussen 2 koffers, 4 weekendtassen en wat plunjebalen weg kan trekken. Tegen beter weten in wordt er geinformeerd of er nog een plekje is voor de hond of kat in het pension. Die zijn in januari voor het hele vakantieseizoen al volgeboekt vanwege een chronisch tekort aan pensionplaatsen.
Een verwijzing naar een pension in een ander deel van het land ( vanwege de vakantiespreiding kan het zijn dat er elders nog wel plek is) is geen optie. De vakantieroute ligt anders, het past niet in het tijdsschema enz enz.
Twee mogelijkheden resten dan nog.Dan maar afstand van het dier doen in het asiel, of.... tijdens de reis afscheid nemen van de viervoeter.
Gelukkig zijn de pensions in Rijnmond bijna allemaal gekoppeld aan een asiel en in dergelijke situaties wordt steevast eerst naam en adres genoteerd en wat veel belangrijker is het kenteken van de auto.
Per jaar komt het een aantal keren voor dat we aan de hand van het signalement van het dier en het kenteken van de auto uiteindelijk de eigenaar van een gedumpte hond of kat kunnen achterhalen.
We zijn dan ook zielsgelukkig dat de verplichte identificatie- en registratieplicht bij honden wordt ingevoerd, maar begrijpen nog steeds niet waarom deze niet bij de katten verplicht wordt gesteld.

Een verplichte identificatie zorgt niet alleen dat je tijdens vakanties aanzienlijk minder gedumpte dieren in de asielen krijgt, je kunt veel sneller weggelopen huisdieren weer herenigen met de baasjes.En als het baasje van het "weggelopen"dier dan met schaamrood op de gebruinde kaken moet vertellen dat hij het dier heeft gedumpt, kunnen er passende maatregelen genomen worden.

Fijne vakantie.

Stront, een kwestie van mentaliteit.

Vorig jaar was ik op vakantie in de VS. Naast miljoenen mensen verblijven daar ook ontzettend veel honden. Men gaat er soms tot in het bizarre mee om. Schattige kleine vlinderhondjes, met een hoedje op, zonnebrilletje eraan vastgeplakt, jasje aan en zelfs met gelakte nagels paraderen de hondjes samen met hun exentrieke bazinnetjes over de straten.Ik zag er zelfs een pet's washstation,een soort portocabin waar je de viervoeter een wekelijkse wasbeurt kan geven. Kaartje erin, druk op de knop of er schuim op moet, fhonen, en na afloop een geurtje en klaar is Fiffy.
Je kunt zeggen wat je wil, ze gaan soms erg ver daar in The States, maar een ding moet gezegd worden: je vindt er geen hondendrol op straat.
Daar waar gemeenten in ons land zich als Terriers vastbijten in 's lands grootste ergernis, is het in de VS kennelijk heel normaal dat je de stront van je hond opruimt. Ik zal het nog even verduidelijken, dat het ook elders normaal is dat je de poep van je viervoeter opruimt. In Canada verbleven we tijdens een vakantie twee nachten in een B&B. De eigenaar had twee Border Collies. Toen ik aanbood de honden uit te laten reageerde hij enthousiast. "De lijnen hangen aan de kapstok en de poepzakjes liggen ook klaar"vertelde de baas van de honden. Het kwam niet in mij op om tijdens de wandeling de drollen van de honden te laten liggen.
Natuurlijk vroeg ik de man waarom de mensen daar wel en in Nederland niet goed omgaan met het hondenpoepprobleem. Het antwoord was vrij simpel: "Het is hier gewoon, men vindt het vreemd wanneer een hondenbezitter de drol niet opruimt. Omdat iedereen de drollen opruimt, voelt de enkeling die het laat liggen zich erg ongemakkelijk"
En die sociale controle ontbreekt in ons land. Hier worstelen gemeenten met het opleggen van sancties, het sluiten van gebieden voor de viervoeters en aanlijnplichten, met maar een ding voor ogen, namelijk aandacht schenken aan het probleem hondenpoep. Ik neem aan dat geen enkele ambtenaar ook maar de illusie heeft om het probleem op te kunnen lossen, maar goed, voor de buhne moet je er altijd mee bezig zijn toch?
Waar de meeste gemeenten aan voorbij gaan is dat de hond in deze gevallen altijd de dupe is. Hij wordt verbannen uit delen van de stad, hij mag nergens meer lekker rennen, het dier moet altijd aangelijnd zijn.
Het arme dier kan zijn natuurlijk gedrag niet meer vertonen en laat na verloop van tijd ongewenst gedrag zien. Dat kan zover gaan dat honden daardoor onhoudbaar worden en plaats moeten nemen in een asiel.
Probleem opgelost hoor ik sommige "hondenvrienden"al zeggen.
Toch moeten we dit probleem niet onderschatten. Een goed opgevoede hond, die zijn natuurlijk en sociaal gedrag kan vertonen is een belangrijke schakel in een gezin.
Het siert de ambtenaren die zich met dit beleid bezig moeten houden, wanneer zij deze belangrijke aspecten niet uit het oog verliezen.
Werk aan een mentaliteitsverandering bij de mens en sanctioneer de hond niet.
Het werkt net als de clickermethode bij honden. Met het geluid van de clicker wordt bij de hond positief gedrag beloond en negatief gedrag wordt genegeerd.
Hoe je die beloning dan ziet?
Bijvoorbeeld door een verlaging van de hondenbelasting. Iedereen die een jaar lang niet wordt beboet voor de opruimplicht, krijgt een verlaging van de hondenbelasting.
Maak genoeg uitrenplekken voor de viervoeters, het wordt door hond en baas gezien als een beloning.
In vele gevallen volgen wij de Amerikanen, waarom in dit geval ook niet?

Makkelijk scoren van Ongehoord

In mijn eerste blog wil ik het hebben over de siddering die door Nederland ging na beelden van de actiegroep Ongehoord. Gewapend met camera's betraden zij de eigendommen van boeren en filmden in het holst van de nacht een varken die net een miskraam had. Elders toonden beelden aan dat er sprake was van een kreupel varken die apart was gezet. Ook maakten beelden duidelijk dat varkens mogelijk uit verveling aan staarten van collega's knabbelden al ware het soepstengels. In de diverse discussies die daarop volgden werd mij een ding duidelijk. Dit is nu echt weer een geval van eenzijdige berichtgeving, waar ik mijn zware wenkbrouwen van frons. Daar waar dieren worden gehuisvest zijn er momenten die je niet helemaal kunt sturen. Natuurlijk moet je het dierenwelzijn hoog in het vaandel hebben, maar je kunt niet als boer 24 uur per dag tussen je dieren zijn. En dan kan het noodlot je dieren treffen. Zoals een varken dat een miskraam krijgt, waardoor er dode biggen in de stal liggen.
In het asiel is dat niet anders. Het is in en in triest wanneer je 's ochtends een hondenkennel binnenloopt en vervolgens tot je grote schrik ziet dat er een hond dood ligt. Overleden door een maagkanteling die 's nachts optrad. Daar kun je helaas niets aan veranderen. Het personeel, de vrijwilligers zijn er vaak dagen kapot van.
Dat staartbijten bij varkens kun je vergelijken met het verenpikken bij kippen.
Zelf heb ik al 20 jaar kippen. Telkens haal ik een toom kippen uit de bio-industrie.Ik heb dan het gevoel dat ik in ieder geval weer 4 kippen een veel beter leven kan bieden, door ze meer ruimte te geven, een vrije uitloop en gevarieerd voer.
Zo af en toe zit er een "lichting"bij die last heeft van veerpikkerij. Oorzaak: tijdens de opfok zijn er veel teveel kuikens in een ruimte gezet waardoor de dieren uit  verveling in elkaars veren pikken. Dat kan op latere leeftijd chronisch probleemgedrag vertonen, zo ook bij mijn kippen. Ze lopen alle met afgekloven staarten rond, maar hebben er verder geen last van.
Wat moet je dan in zo'n geval doen?
De dieren afmaken, omdat mensen kunnen denken dat je de dieren verwaarloost? De kippen terugbrengen, waarbij je tegen beter weten in denkt dat ze bij andere kippen gezet worden?
Ik ben van mening dat je alles in perspectief moet plaatsen.
Ben je goed voor je dieren, dan moet dat ook genoemd worden. Dan zet je de deuren open voor de controlerende instanties. Als controlerende instantie pas je hoor en wederhoor toe zodat er een helder beeld van de situatie ontstaat.
Pas als daarna blijkt dat het dierenwelzijn in het gedrang komt, of regels overtreden, dan mogen wat mij betreft de schijnwerpers van de media hun werk doen.
Maar deze actie vind ik ongehoord.