Apitherapie, helpen bijensteken echt ?

Toen ik een jaar of tien geleden als imker begon,had ik een mooie ouderwetse berokerspijp kunnen scoren.

Leek stoer en je had twee handen vrij om te werken. Alleen had ik het verkeerde pak gekocht. Eén zonder opening in het beschermde gezichtsmasker. Maar niet getreurd, ik knipte een klein gaatje in het gaas van het masker, stak daar de pijp doorheen en roken maar... In die tijd had ik nog vrij agressieve bijen die bij het openen van de kast direct klaarstonden om het volk te verdedigen. Op zoek naar de aanvaller, zochten ze elk gaatje in het pak van de imker en vonden die. Tussen de steel van de pijp het het pak was een minuscuul klein gaatje ontstaan en jawel dat werd door de bijen gevonden. In een oogwenk drongen een viertal bijen mijn bijenpak binnen. Je wilde niet zien hoe het er toen aan toe ging. De bijen in mijn pak hebben het uiteindelijk niet overleefd, maar ik liep rond met een dik oog,een zwollen wang en twee bloemkooloren. Na verloop van tijd raak je aan de bijensteken gewend, maar je hoort mij altijd nog even kreunen als ik een steek krijg en het gif dringt door in mijn lichaam. Het klinkt wellicht raar, maar aan het begin van het bijenjaar laat ik me altijd vrijwillig door één van de bijen steken. Voor mijn gevoel bouw ik er een beetje weerstand mee op voor de rest van het bijenjaar.

Er zijn mensen die bewust zich laten steken door bijen. Tot wel 20 keer per dag. Sinds kort volgt Evelyn S uit Nieuwerkerk aan den IJssel een bijensteektherapie en maakt gebruik van een bijenvolk bij mij op de volkstuin. Evelyn heeft een milde vorm van MS (Multiple Sclerose) Mijn oom heeft zo'n vijftig jaar MS gehad en weet dus welke ingrijpende consequenties een dergelijke ziekte kan hebben op de lichamelijke prestaties en conditie. Evelyn heeft eerder een sessie ondergaan en is daar uitermate tevreden over. Ze geeft aan dat ze tijdens en na de therapie minder snel vermoeid is en meer energie kon vasthouden dan voorheen. Laat je de bijen dan ongeremd steken, of stop je een hand in het volk zodat ze bijen dit kunnen zien als een bedreiging en direct tot de aanval overgaan? Nee, het gaat via een goed opgebouwd schema. Je begint met een dagelijkse "prikbeurt" van 1 bij en breidt dit uit tot 20 bijensteken per dag. Evelyn zuigt de bijen op met een speciaal hiervoor ontwikkeld apparaatje en stopt de bijen in een potje. Thuis gekomen laat ze de bijen dan steken op voor haar belangrijke plaatsen.

Als imker is het een keuze die je moet maken om aan een dergelijke project mee te doen. Zelf heb ik er geen moeite mee om een relatief klein aantal bijen op te offeren, om een MS patiënt hiermee te kunnen helpen. Ik zal Evelyn dan ook de komende tijd vaak op de volkstuin zien en ik hoop van harte dat ook deze bijensteektherapie bij haar het gewenste resultaat zal hebben.

Op vakantie met je hond? Het wordt steeds moeilijker.

Je komt op de leeftijd dat je wat meer rustmomenten nodig hebt dan 20 jaar geleden. Niet dat we de eindstreep al zien liggen, in tegendeel. Zo af en toe er eens op uit, om alle hectiiek van het werk achter je te laten en de batterij van de geest weer op te laden is niet zozeer een luxe, maar meer noodzaak geworden. Nu ben ik voor wat betreft het organiseren van reisjes, uitjes en tripjes nogal lui ingesteld. Dat laat ik graag over aan mensen die er in gespecialiseerd zijn, zoals mijn vrouw. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik weet soms niet eens waar we naar toe gaan. Zelfs de koffer wordt dan ingepakt. Ik zie het wel aankomen dat wel, want thuis wordt het wat onrustiger, er wordt van alles geregeld en ingepakt, dus pak ik dan vaak mijn agenda, om te kijken wat er in aantocht is.

Soms zitten we in de auto en moet ik mijn vrouw vragen welk adres we in het navigatiesysteem moeten zetten. Eén ding vergeet ik nooit, dat is mijn hond Dex. Die gaat met de korte tripjes altijd mee. Maar dat is nog een hele kunst. Niet om hem mee in de auto te krijgen. Meneer zit iedere dag als bijrijder naast me in de auto, maar om een plekje in een hotel of B&B te vinden, waar de viervoeter mee kan. Zelfs de hotelketen van der Valk heeft nog maar 1 hotel waar een hond mee mag.Dat is ergens op de Veluwe. Hebben de honden of hun baasjes het dan zo verziekt. Slopen de honden de kamers, het meubilair of schijten ze op het bed?

Uit nieuwsgierigheid heb ik het eens gevraagd bij wat hotels en dan hoor je als snel waar het probleem ligt. De schoonmakers klagen dat er teveel over de hondenharen. Nu moet ik bekennen dat honden wel eens verharen. Net als de mens verliest de hond dagelijks een partijtje haren. En natuurlijk ben ik bekend met het feit dat hondenharen soms moeilijk te verwijderden zijn uit bijvoorbeeld autostoelen. Ik moet soms een half uur stofzuigen om de autostoel van Dex de hond weer een beetje toonbaar te maken in het verharingsseizoen. Maar hé, is dat waarom honden geweigerd worden in de hotels? Dan kan ik mijn lijstje van ergernissen wel even noemen. Vlekken van wijn of koffie op het tapijt van veel kamers. Profielafdrukken van schoenen op het behang. Jengelende en gillende kinderen over de gangen en Een penetrante rookgeur, zelfs op kamers waar niet gerookt mag worden. Het lijstje kan makkelijk aangevuld worden met tal van ergernissen, doen we niet. Ik wil eigenlijk aantonen dat er altijd wel wat te zeiken is in de hotelaccomodaties. Maar je wilt ontstressen in zo'n weekeind, lekker genieten. Je betaalt doorgaan een fiks bedrag voor de schoonmaakkosten en mag hiervoor dan ook wat terug verwachten. Een hondenhaartje meer of minder moet je als schoonmaker niet over vallen vind ik. Trouwens het wordt ruimschoots gecompenseerd. Inmiddels loop ik zelf al jaren met een gladgeschoren kop dus verhaar ik niet. De afgelopen jaren zijn de schoonmaakkosten alleen maar gestegen en door het weren van honden is de werkdruk alleen maar minder geworden lijkt mij. Mijn voorstel zou dan ook zijn: Verlaag de tarieven met zo'n 25% en blijf de honden weren, of sta toe dat de viervoeters weer mee mogen. Want ook de honden willen samen met hun baasjes ontstressen en genieten van een weekeindje weg.

Een krokodil in je badkuip.

Het ligt alweer een poosje achter ons, de periode dat wij als mens de hond en kat hebben gedomesticeerd. Duizenden jaren geleden zijn we ermee begonnen en nog steeds hebben we het gedrag van deze dieren niet helemaal onder controle. Dat komt met name omdat wij ons verwachtingspatroon ten aanzien van deze dieren in het algemeen en honden en katten in het bijzonder steeds sneller bijstellen. Daar waar zo'n honderd jaar geleden de hond als derde handje nog onder de kar werd gespannen en zijn trekkracht handig gebruikten, daar waar de viervoeter het erf moest verdedigen, daar hebben we heden ten dage een heel andere rol voor de hond uitgeschreven.

Vroeger zag je geen hond in huis, nu ligt de viervoeter thuis op de bank, heeft nog net niet de afstandsbediening van de tv in zijn poten en heeft dikwijls een plekje in bed veroverd. De kat moest vroeger muizenvangen, vooral rondom het huis. Nu ligt de kat aardslui in een mandje op de verwarming en de dagelijkse beweging bestaat voornamenlijk uit een gang naar de kattenbak en naar het aanrecht, want daar staat het voer. Wij vermensenlijken de hond en kat meer en meer en de vraag is of de dieren zich zo snel aan kunnen passen aan ons verwachtingspatroon. Wat verwachten wij van andere dieren, zoals vogelspinnen, vliegende honden, wasbeertjes, stinkdieren, slangen of zelfs kaaimannen. Ook deze bijzondere dieren worden als "huisdier" gehouden. De aaifactor van deze dieren is nul dus er moeten andere redenen zijn om deze dieren aan te schaffen. Zelf kan ik me nauwelijks voorstellen dat je uren lang achter het glas kunt turen naar de slang die dagen op dezelfde plek kan liggen.

Ik ben in mijn loopbaan al heel wat bijzondere dieren bij mensen thuis tegengekomen. Steevast vraag ik hen naar de reden waarom zij dergelijke bijzondere dieren houden. "Da's mooi man" is bijna het standaard antwoord wat je dan krijgt. In de discussies geef je aan dat je de dieren eigenlijk helemaal geen plezier doet om ze in een veel te kleine leefomgeving te stoppen, met vaak veel teveel soortgenoten bij elkaar. Je krijgt dan vaak als antwoord:"Ze zijn hier toch al in ons land, dus waarom zullen we ze dan niet als huisdier gaan houden?" En daar ligt nu eigenlijk de kern van het probleem denk ik. Het is een kwestie van vraag en aanbod. Ze zijn er vaak nog niet, maar de vraag wordt bij de handel neergelegd. En de handel reageert er wel op en importeert legaal of illegaal nog steeds volop van deze bijzondere dieren. Wanneer je op straat loopt en willekeurig mensen vraagt of je een krokodil als huisdier moet nemen, is op een enkeling na, die het idee heeft dat het om een roze plastic exemplaar gaat,het antwoord duidelijk. NEE. De meerderheid van onze bevolking is er dus op tegen en kunnen we democratisch besluiten dat het houden van exotische huisdieren verboden moet zijn. Bij een algeheel verbod op dergelijke dieren wordt de handel ook stilgelegd. Dieren worden niet meer illegaal gevangen in de tropen en in veel te kleine kooitjes of zelfs in handbagages meegesmokkeld naar ons land. Bij een algeheel verbod kom ik geen anderhalve meter lange kaaiman meer tegen in een ligbad van één meter tachtig, zoals dat bij de eigenaar van de dierenzaak Faunaland in Rotterdam jaren geleden het geval was.

Bij een algeheel verbod op exoten kan de mens zich weer volledig richten op de hond en kat. Want daarin is nog heel veel te winnen. Hoe ga je het beste om met honden en katten. Er is nog een lange weg te gaan.....

Het licht gaat uit bij veel ganzen

Honden zoek in Capelle aan den IJssel.

Vorige week las ik met enige verbazing een artikel in het Algemeen Dagblad. Wethouder Eerdmans wil een eigen aanpak van bijtgrage honden. Hij wil dat handhavers in de vorm van de dierenpolitie zelf maatregelen kunnen nemen wanneer een hond zijn tanden ergens inzet. Ik kan me deze actie wel voorstellen. Capelle had een pilot in de wacht gesleept, waarbij handhavers als dierenpolitieagenten ingezet zouden worden. De media wisten Capelle te vinden. Enige tijd later werd landelijk besloten een deel van de politie op te gaan leiden tot dierenpolitie. En met succes. De landelijke Dierenpolitie dreigde echter van het toneel te verdwijnen toen het speeltje van de PVV bij de val van het laatste kabinet als één van de eerste zou sneuvelen. Gelukkig zag men binnen de leiding van de politie in dat er wel degelijk behoefte was aan agenten die gespecialiseerd waren in dierenwelzijn en bleef deze tak van dienst bestaan. Hierdoor dreigde de pilot in Capelle aan kracht te verliezen. Dan maar over een andere boeg gooien heeft men waarschijnlijk in het Capelse gedacht. Of dit een succes wordt is nog maar de vraag. De schijnwerpers blijven in Capelle in ieder geval op de honden gericht. En dat is maar goed ook. Sommige honden zijn namelijk bijna niet meer te vinden bij het uitlaten. Capelle heeft in zijn hondenbeleid allerlei gebieden aangewezen als uitrenplaatsen voor honden. Dit is er zo één aan de Burgemeester Beresteijnlaan. Levensgevaarlijk want als baas zie je je hond bijna niet meer en de viervoeters kan zomaar gedesorienteerd vanuit het hoge gras de weg oprennen. Boem. Ook even verderop is een gevaarlijke uitrenstrook te zien. Hoog gras waar een hond in verdwaalt. Stapt hij uit het groen dan maakt het dier grote kans aangereden te worden door voorbij razende bromfietsen. Een tijd geleden werd ik uitgenodigd door de gemeente deel te nemen aan een schouw. Hierbij werd het uitlaatbeleid getoetst. Er zijn vanuit de deelnemersgroep verschillende verbeterpunten aangedragen. De gemeentelijk ambtenaar maakte dankbaar gebruik van de lokale kennis van de bewoners en hondenbezitters. Het leek er naar uit te zien dat alles in goede harmonie herzien zou worden. Maanden daarna is nog steeds niets veranderd. De verbodsborden staan er nog overal. De groene borden zijn er nog steeds niet en het gras, het gras staat nog steeds een meter hoog. Want dat past weer in het beleid van de gemeente. Bezuinigen op groenonderhoud. Er is een mevrouw die al drie dagen haar Chihuahua zoekt. Kwijt geraakt in het hoge gras. Heeft u dat hondje gezien?

Kinderboerderijdieren slachtoffer bezuinigingen?

Kinderboerderijen zijn zo oud als de weg naar Rome en misschien nog wel ouder. Of ze altijd dezelfde functie hebben gehad, betwijfel ik. Ik kan me zo voorstellen dat nog voor de weg naar Rome werd aangelegd, de kinderboerderij er vooral was om mensen te laten zien hoe je het beste een dier kon domesticeren om hem daarna op te kunnen eten. Tegenwoordig heeft een kinderboerderij meerdere functies. De eerste is gericht op de educatie. Hele schoolklassen komen eens per jaar naar de dieren kijken. Daar zien ze vaak voor het eerst dat melk uit een koe komt en niet uit een pak. Duizenden kinderen hebben met hun ouders de boerderij bezocht waarna de kinderen vaak diep onder de indruk naar huis gingen. Ze zien de dieren in topconditie en dat komt dankzij de professionele zorg van vakbekwame medewerkers. Deze mensen hebben ervoor geleerd en zich bekwaamd in de specifieke verzorging van konijnen, knaagdieren, kippen, koeien, varkens en nog veel meer dieren. Ieder dier heeft weer een andere verzorging nodig. Als ik hier in Capelle kijk is de kinderboerderij de Klaverweide niet meer weg te denken al was het alleen maar vanwege zijn educatieve functie. En toch wordt erover nagedacht. Naast de kinderboerderij wil men een zorgboerderij inrichten. Op zich niets mis mee. Het gebouw is van de gemeente en het onderhoud van het monumentale pand zou, indien het in handen komt van een zorginstelling, een flinke duit schelen. De gemeente probeert echter een dubbelslag te maken en wil ook van de jaarlijkse subsidie af van de kinderboerderij. Het beheer van de boerderij zou ook in handen komen van de zorginstelling, om het zo op therapeutische wijze in te zetten in hun bedrijfsvoering. De clienten, zoals de bewoners van de zorgboerderij genoemd worden, worden dan onder begeleiding ingezet op de kinderboerderij. De professionele krachten van de Klaverweide zullen elders werk moeten zoeken. En daar gaat het fout. Deze begeleiding vanuit de zorgboerderij is gespecialiseerd in de humane zorg en weet niets van dierverzorging af. Ze hebben in een oogwenk door wanneer een client bijzonder gedrag zal vertonen. De kans is groot dat een schaap met rotkreupel zo voorbij gelopen wordt. Deze mensen voelen het aan wanneer de client verdriet of pijn heeft, maar zien niet dat een pony koliek heeft ( en daardoor dood gaat), of een konijn snot heeft. Goedkoop niet duurkoop. We weten allemaal dat iedereen de broekriem moet aanhalen in deze moeilijke tijden. Maar bezuinigen op de kinderboerderij door vakbekwame mensen in te ruilen voor clienten van een zorgboerderij gaat veel te ver. Dan kun je nog beter de kinderboerderij de Klaverweide sluiten. Al was het alleen maar om de dieren die er verblijven veel leed te besparen.

Lastpostjes van de gemeente Capelle te koop

De gemeenten proberen in tijden van crisis manieren te vinden om te bezuinigen, dan wel wegen te vinden om extra gelden te ontvangen. Neem de gemeente Capelle aan den IJssel bijvoorbeeld.

Door middenstukken van rotondes te laten adopteren door hoveniers of groepen bewoners die zich het lot aantrekken van deze vaak troosteloze verkeersgeleiders, kan de gemeente bezuinigingen op groenonderhoud. Opgemerkt dient te worden dat het risico hierbij groots op de loer ligt, dat bij dergelijke projecten veel slachtoffers kunnen vallen. Dat komt omdat de gemeente geen eenduidig beleid heeft als het gaat om voorrangsregels bij rotondes. Een groepje bewoners met harken en schoffels trekt al gauw de aandacht van de automobilsten, die dan even niet op de fietsers letten met als gevolg..... Het zijn de kleine dingen die het doen, maar denkend in een bepaalde richting heeft de gemeente inmiddels de smaak te pakken. Zo kan een buurt, of straat het openbaar groen adopteren. Ten minste drie bewoners met groene vingers kunnen een onderhoudsplan indienen en de gemeente faciliteert eenmalig met beplanting. De buurt kan verder zijn gang gaan.

De achterliggende gedachte is duidelijk. Laat de bewoner verantwoordelijk worden voor zijn omgeving en de sociale controle, de cohesie zijn hierbij aansprekende kernwoorden. Er zijn al een aantal pilotprojecten gestart, met wisselend succes. Geld genereren kan gerealiseerd worden door de verkoop van snippergroen. Bewoners kunnen onrendabele stukjes groen, vaak grenzend aan hun eigen tuintjes van de gemeente aankopen. Dat scheelt de gemeente in groenonderhoud en verwacht wordt dat het de schatkist van de gemeente ook nog iets oplevert. Die verwachtingen zijn kennelijk hoog gespannen. Men rekent voor een stukje groen, wat eigenlijk een last is maar liefst € 175 per vierkante meter, exclusief kosten koper en inclusief een pakket voorwaarden. Ik noem dergelijke stukkken groen geen snippergroen meer, maar lastpostjes. De grasmaaiers van de gemeente kunnen er nauwelijks bij. Het zwerfvuil ligt hoog opgestapeld in de struiken, omdat onderhoudsploegen dergelijke lastpostjes niet in hun boeken hebben staan.Ze hebben geen prioriteit omdat ze vaak verscholen liggen en de goede naam van de gemeente niet kunnen bedoezelen. Bijna € 200 voor een postzegelstukje grond is 25 keer meer dan een stuk grasland wat te koop wordt aangeboden aan de 's Gravenweg. Groots hangt daar een bord waar je aan de duurste weg van Capelle enkele hectares kunt kopen voor slechts € 8 per vierkante meter. De gemeente voert aan dat een lastpostje wordt gezien als bouwgrond en je er dus een schuurtje, of zelfs een tweede huis op kan bouwen. Echter zijn de voorwaarden wel zodanig ingericht, dat niemand er ook maar aan denkt om op zo'n stukje snippergroen iets te gaan bouwen. http://www.capelleaandenijssel.nl/e-loket/producten-en-diensten-abc_3733/product/grond-kopen-of-huren-van-de-gemeente_841.html Je koopt zo'n stukje om er plezier van te hebben, om je tuin uit te kunnen breiden, om er groente in te kweken,te kunnen genieten van de laatste zonnestralen van de dag. De verwachte inkomsten uit de verkoop van de lastpostjes zal nog geen bodempje kunnen leggen in de gemeentelijke schatkist en ik hoop dat dit dan ook goed is begroot door de gemeentelijke rekenmeesters.

Mijn advies zou dan ook zijn: geef het snippergroen een agrarische bestemming en geef het uit tegen gangbare tarieven in die sector. (€8 p/m) Voorwaarde is dat er niet op gebouwd maar verbouwd mag worden. Groenten, bloemen en planten. Op deze wijze draagt men bij aan de biodiversiteit, iets waar de bijen in de gemeente Capelle naar snakken. En het bespaart de gemeente niet onaanzienlijk aan groen onderhoudskosten.

Ik weet zeker dat de gemeente Capelle binnen een jaar of twee dan geen lastpostje meer heeft.