Vrijwilligers, ze zijn goud waard

Eind december, de periode van familiair samenzijn. Feest, lekker eten, drankje erbij en vooruitblikken naar het volgend jaar. Bergen goede voornemens liggen klaar om met oud en nieuw direct ook weer weggespoeld te worden met een sloot alcohol. En dan zie je doorgaans weinig meer van de goede voornemens terug. Tijdens deze feestdagen denken we aan onszelf, aan de vrienden om ons heen, aan de familie. Maar wist u dat heel veel dieren in de asielen alleen maar denken aan eten?

Voer dat ook tijdens de feestdagen, in de weekeinden en met oud en nieuw moet worden gegeven? Dat hoort er nu eenmaal bij, omdat wij de dieren van ons afhankelijk hebben gemaakt. Logisch toch? Zo logisch is dat niet zal ik u zeggen. Ik heb de afgelopen tijd veel met mensen gesproken, met name over de inzet van de vele vrijwilligers in de asielen. Dan blijkt toch vaak dat in alle lagen van de bevolking er toch veel onwetendheid heerst op het gebied van dierenwelzijn in het algemeen en het asielwerk in het bijzonder. Tal van mensen wisten niet dat de dierverzorging 365 dagen van het jaar moet worden uitgevoerd. Dat iedere dag de dierverblijven proper gehouden moeten worden en dat de asieldieren elke dag ten minste twee keer gevoerd moeten worden. Wenkbrauwen werden opgetrokken als ik vertelde dat er mensen zijn die 's avonds, of 's nachts in de asielen blijven slapen als dat nodig is om zieke dieren goed te kunnen begeleiden. Ik zag verbazing op gezichten wanneer ik vertelde dat medewerkers pasgeboren dieren mee naar huis nemen om die daar verder te verzorgen omdat het moederdier is overleden of de dieren heeft verstoten. Ik zag ongeloof wanneer ik vertelde dat sommige mensen al meer dan 35 jaar vrijwilligerswerk doen in het asiel. Neem bijvoorbeeld Rene de Boer, vrijwilligster in hart en nieren. Zij werd tijdens de kerstborrel voor vrijwilligers gehuldigd door haar collega's. Een bloemetje was leuk, een wandelboek om samen met je hond door Nederland te trekken was ook aardig. Maar wat haar ontroerde was de steun die zij kreeg van haar collega's uit het asiel. Een prachtig boek met foto's en tekst van al haar maatjes in het asiel. Dat schept een band en je voelt je gesteund om nog jaren door te gaan als vrijwilliger in een dierenasiel.

Vrijwilligers zijn de kurk waarop de asielen drijven. Zonder de inzet van deze enthousiaste mensen kan een asiel niet goed functioneren. Zij offeren een deel van hun vrije tijd op om de dieren te verzorgen die de hulp van ons mensen nodig hebben. Op doordeweekse dagen komen zij naar een asiel, maar ook tijdens de weekeinden en feestdagen.

Zet die inzet van vrijwilligers eens om in tijd en geld, dat zou geen enkel asiel financieel trekken. Gemeenten die een deelverantwoordelijkheid hebben in de opvang van dieren in een asiel moeten zich dat realiseren. Zou de inzet van vrijwilligers zich moeten vertalen in een financiele bijdrage van de gemeente, zal iedere ambtenaar van zijn stoel vallen en in paniek raken. Daarom moeten wij als gemeenschap de vrijwilliger koesteren en faciliteren daar waar kan. Geef mensen met een uitkering die vrijwilligerswerk willen doen, gratis OV, en werkenden die een deel van hun schaarse vrije tijd spenderen aan vrijwilligerswerk een belastingvoordeel. De vrijwilliger van nu is iemand die vrijwilliger is, en zonder prikkel zich inzet voor het welzijn van dieren. De vrijwilligers van de toekomst worden waarschijnlijk mensen die een maatschappelijke dienstplicht moeten vervullen. Moet is gebiedender wijs en schept een verplichting. Mensen die onder dwang werk moeten doen vragen een geheel andere wijze van begeleiding. Ik vergelijk het maar met mijn dienstplicht. 76-6 was de lichting ik zal het nooit vergeten. Maanden heeft het geduurd voor ik aan het systeem gewend was. Ik heb wat tijd "achter de wacht" doorgebracht omdat ik mij moeilijk kon aanpassen aan het apparaat dat leger heette.

Vooralsnog gaat ijn voorkeur dan ook uit naar mensen die echt vrijwillig hun diensten aanbieden aan de asielen. Mensen die uit vrije wil naar de dieren toekomen en ze liefdevol verzorgen, dag in dag uit. Ik hoop dat we nog lang deze bijzondere mensen mogen eren en danken voor hun inzet. Voor het afgelopen jaar in ieder geval DANK DANK DANK aan alle dierenvrienden, namens de dieren in de asielen.

Betrek Boeddhisme bij dierenwelzijn.

Je heft het glas en zit met vrienden en familie rond de kerstboom. Warme kerstgeuren vullen de sfeervol ingerichte huiskamer. De hond Dex loopt vrolijk met zijn staart zwiepend door de kamer en duwt zijn snuit tegen iedere gast. Aandacht trekken heet dat. Aandacht is belangrijk, je schenkt het aan je naasten die het moeilijk hebben in deze tijd. Eigenlijk moeten de aandachtspieken afvlakken tot een permanent aandachtsveld voor mensen. Aandacht, niet alleen de mens, maar ook de dieren kun je hierbij betrekken. Ik vind het een mooi onderdeel van het Boeddhisme. Niet dat ik alle facetten van deze religie kan en wil volgen, maar belangrijke onderdelen ten aanzien van de omgang met mens en dier zijn hierin waardevol.

Met name het verlossen van het lijden kan van toepassing zijn op mens en dier. Het Maitreya Instituut ( www.maitreya.nl ) is hier ten aanzien van het dierenwelzijn duidelijk in. Grijp niet te snel in, omdat euthanasie onomkeerbaar is. Een dierenarts, aan het instituut verbonden, geeft een aantal voorbeelden hoe zij met dieren omgaat die kennelijk uitzichtsloos lijden. In een asiel speelt ook vaak de vraag of je een dier uit zijn lijden moet verlossen of niet. Een van de moeilijkste beslissingingen van een asielbeheerder en de dierenarts.

Belangrijk is hierbij de vraag te stellen of het dier nog een dierwaardig bestaan kan leiden. Als dat niet zo is, kom je tot de gezamenlijke conclusie om het dier in te laten slapen. Gelukkig wordt een dergelijke beslissing nooit alleen genomen. Er zijn altijd meerdere mensen die hierover beslissen. Heeft het dier nog een redelijk toekomstperspectief, dan moet overwogen worden welke stappen er vervolgens genomen moeten worden, wat niet zelden ook een hele moeilijk dilemma oplevert. Als ik dan naar mijn hond kijk, die nog steeds vrolijk in de kamer loopt en met zijn snuit tegen een voorbij lopende kat duwt voel ik mij gelukkig en krijg een warm gevoel van welbehagen. Wanneer we de komende tijd extra aandacht schenken aan de dieren en daarbij respect tonen voor het leven, raken we aan de grenslijnen van het Boeddhisme. Ik ga mij er toch eens meer in verdiepen.

Moet een asiel het verlengstuk zijn van politie

Onlangs stond er in het AD dat een ex-gedetineerde zijn hond opeiste via de rechter.

De man was in 2010 opgepakt voor een misdrijf. De politie bracht zijn hond, een Amerikaanse Bulldog naar het asiel en daarmee was de klus voor de politie geklaard, vond men bij de sterke arm. Maar dan begint de ellende voor het asiel. Dagenlangs wordt er getracht contact te zoeken met de gevangene, de politie, zelfs de advocaat. Wekenlang gebeurt er niets en komt er geen beweging in de zaak.Oh ja, de advocaat laat weten dat zijn client aangeeft dat de betaling geen enkel probleem is. De hond heeft het niet zo op een asiel, teveel drukte teveel stress.

Hij had bij binnenkomst al een voedselallergie, bouwde ontzettend snel een kennelsyndroom op en reageerde steeds slechter op andere honden. De hondenuitlaters constateerden dat de hond ziels ongelukkig was. Er verstreken maanden en de eigenaar bleef gevangen zitten, evenals zijn hond. Het was gewoon zielig om te zien hoe de hond wegkwijnde, ondanks alle goede zorgen die men hem bood. Er werden brieven gestuurd naar het Huis van Bewaring waarin de gevangene werd opgeroepen iets te ondernemen, maar het was en het bleef stil. In een laatste brief deelde het asiel mee dat ze de hond gingen herplaatsen , puur in het belang van de hond. Het was inslapen of herplaatsen en dan is de keuze snel gemaakt. Gelukkig vond het asiel een gezin die de zorg van de Amerikaanse Bulldog wilde opnemen. Een eerste vereiste was het gedrag van de hond bijsturen, inmiddels was de voedselallergie onder de knie. Men is op cursus gegaan met de hond en met veel geduld en emmers vol liefde draaide het gedrag van de hond in positieve zin bij. Men kocht er zelfs een pupbij als maatje voor de hond.

Fantastisch dat het uiteindelijk na maanden ellende toch nog goed kon komen met de hond. Iedereen blij.... totdat plotseling een man in het asiel verscheen. Hij had maanden vastgezeten en eiste zijn hond op. Nadat hem was meegedeeld dat de hond inmiddels gelukkig was in een nieuw gezin, ging de man helemaal door het lint. Enige tijd later ontving het asiel een brief waarin stond dat zij voor de rechter moest verschijnen. In een kort geding eiste de ex-gevangene zijn hond op. Hij had zelfs de gegevens van de nieuwe baasjes achterhaald en kwam daar verhaal halen. In hoger beroep zal blijken of de rechter de Amerikaanse Bulldog laat zitten in de gelukkige nieuwe omgeving ( hij zit daar inmiddels een jaar) of dat de hond terug moet naar zijn oude baas, met kans op een giga terugval.

Dit geval is niet uniek en ieder dierenasiel in Nederland heeft ermee te maken. Dieren die door de politie in het asiel worden gezet, waaraan een enorme heisa voor het asiel gekoppeld wordt. Is een asiel een verlengstuk van de politie? Ik denk van niet, gezien de problemen en de agressie die dergelijke gevallen vaak opleveren. Aan de andere kant heb je het dierenwelzijn. Vangen we deze dieren niet op, wat gebeurt er dan mee? Een dilemma kun je zeggen. We zullen in de toekomst vooral het overleg met de poltie moeten voeren om uit deze problemen te komen. En in het geval van de Amerikaanse Bulldog hopen we dat de hond in de huidige situatie kan blijven. Ik ben zelf op huisbezoek geweest en als hond wens je geen betere baasjes.

Geld maakt mensen hard.

Het was de vrijdag voor Sinterklaas zoals vanouds erg druk in het Rotterdamse Dierenopvangcentrum. Niet dat de mensen nog vlug even hun laatste kado's moeten scoren in de vorm van een leuke hond of een vrolijke kat voor de goedheiligman zijn verjaardag viert. Die mensen hebben we de dagen daarvoor al uit de bezoekersaantallen kunnen filteren. Met in de hand het verlanglijstje lopen deze mensen het asiel binnen,waarbij een blik op het uitgebreide overzicht aan kado's de verzorgers vaak zien dat een asieldier vaak het sluitstuk is van een zoektocht naar het juiste kado. Vriendelijk leggen de medewerkers van het asiel steeds maar weer uit dat dieren geen kado's zijn en ze daarvoor beter naar Bart Smit kunnen gaan. Meestal komt de boodschap wel aan, maar soms verlaat men het een asiel al mopperend vol onbegrip.

Maar terug naar waar ik mee wilde beginnen. De drukke vrijdag in het Rotterdamse asiel. Er was een filmochtend gepland. Koffietijd, onder leiding van de welbekende hondengoeroe Martin Gaus kwam filmen hoe een asielhond werd geplaatst bij hele leuke mensen. Er stonden nogal wat mensen voor de balie die vragen hadden over de plaatsbare asieldieren en er kwamen op dat moment twee dames met een leeg kattenmandje de hal van het centrum binnen. Mijn blik volgde om tal van redenen dit tweetal, terwijl ik een kop koffie dronk met Martin Gaus. Ik schatte in dat het moeder en dochter was. Moeder achter in de vijftig, dochter ergens in de dertig. Goed opgemaakt,merkkleding en een blingbling telefoon in de hand. Na enige tijd merkte mijn kennersblik op dat het aan de balie niet lekker ging. Het volume waarmee de dames het gesprek voerden ging snel omhoog, waardoor ik flarden van de confersatie kon opvangen. Het ging om een kat die bij ons in het asiel zat en kennelijk van de dochter was. "Ik vind het beschamend dat de kat hier al bijna drie weken zit en zomaar uit onze buurt is weggehaald", hoorde ik zeggen. "Drie weken is een lange tijd,maar wat heeft u allemaal gedaan om de kat in die tijd te zoeken?"hoorde ik de baliemedewerkster rustig antwoorden. Niets, want ze was vaak buiten dus ze namen aan dat ze in die tijd ook wel af en toe thuis was gekomen om te eten en haar kittens zou verzorgen, mar dat is dan kennelijk niet gebeurd, was het antwoord van de dochter. Mijn wenkbrauwen, die bovengemiddeld zwaar zijn, fronsden. Een moederpoes gaat nooit lang weg bij haar kittens. Hooguit om even de benen te strekken, wat eten te scoren,dat was het wel. Moederliefde is sterk ook bij dieren.

"We gaan hier niet voor betalen", merkte de moeder op. "We hebben dat geld niet, de kittens zijn nog niet verkocht en de hoogte van het bedrag staat mij niet aan." Kijk nu kwam de aap uit de mouw en zag je de zakelijke inslag van de dames bovenkomen. Wanneer iemand in financiele nood zit willen wij zeker in het belang van het dier vaak een oplossing bieden in de vorm van een betalingsregeling. Geheel gratis meegeven is geen optie, omdat ook een asiel kosten maakt voor opvang en verzorging. Maar hier wilde men niets van weten. Sterker nog de dames wilden naar de afdeling lopen waar de katten verblijven en uit eigen beweging de hun kat meenemen. Daar hield de beheerder de dames tegen en trad op als "bemiddelaar"in een crisissituatie. Toen de dames inzagen dat ze op deze wijze hun kat niet meekregen, werd een klein familieberaad gehouden en kwam men aan de balie een bijzondere,maar onthutsende eindoplossing bieden. "We laten de kat hier zitten. We betalen geen geld voor een kat die vaak dagen lang van huis is en maar af en toe thuiskomt om wat te eten en te drinken. Dat is ons het geld niet waard" Ze draaiden zich om en verlieten het asiel, de medewerkers in opperste verbazing achterlatend. Martin Gaus en ik keken elkaar aan en Martin sprak de volgende pakkende zin:"geld maakt mensen hard" Terwijl ik opstond en naar buiten keek zag ik een gloednieuwe zwarte Porsche Chayenne wegrijden met Zwitsers kenteken. Dochter achter het stuur, moeder ernaast. Geen geld om de kat op te halen toch? Het was een bijzonder afsluiting van een bijzondere week. Stiekem hoop ik dat de dames rond Sinterklaas of beter nog tijdens de Kerstdagen wroeging krijgen. Dat zijn de dagen van bezinning, van vrede op aarde en welbehagen. Ik wens tegelijkertijd dat het katje van de dames dan al lang een nieuwe baas heeft gevonden. Een die minder geld heeft, maar veel meer dierenliefde toont.