Vrijwilligers, ze zijn goud waard

Eind december, de periode van familiair samenzijn. Feest, lekker eten, drankje erbij en vooruitblikken naar het volgend jaar. Bergen goede voornemens liggen klaar om met oud en nieuw direct ook weer weggespoeld te worden met een sloot alcohol. En dan zie je doorgaans weinig meer van de goede voornemens terug. Tijdens deze feestdagen denken we aan onszelf, aan de vrienden om ons heen, aan de familie. Maar wist u dat heel veel dieren in de asielen alleen maar denken aan eten?

Voer dat ook tijdens de feestdagen, in de weekeinden en met oud en nieuw moet worden gegeven? Dat hoort er nu eenmaal bij, omdat wij de dieren van ons afhankelijk hebben gemaakt. Logisch toch? Zo logisch is dat niet zal ik u zeggen. Ik heb de afgelopen tijd veel met mensen gesproken, met name over de inzet van de vele vrijwilligers in de asielen. Dan blijkt toch vaak dat in alle lagen van de bevolking er toch veel onwetendheid heerst op het gebied van dierenwelzijn in het algemeen en het asielwerk in het bijzonder. Tal van mensen wisten niet dat de dierverzorging 365 dagen van het jaar moet worden uitgevoerd. Dat iedere dag de dierverblijven proper gehouden moeten worden en dat de asieldieren elke dag ten minste twee keer gevoerd moeten worden. Wenkbrauwen werden opgetrokken als ik vertelde dat er mensen zijn die 's avonds, of 's nachts in de asielen blijven slapen als dat nodig is om zieke dieren goed te kunnen begeleiden. Ik zag verbazing op gezichten wanneer ik vertelde dat medewerkers pasgeboren dieren mee naar huis nemen om die daar verder te verzorgen omdat het moederdier is overleden of de dieren heeft verstoten. Ik zag ongeloof wanneer ik vertelde dat sommige mensen al meer dan 35 jaar vrijwilligerswerk doen in het asiel. Neem bijvoorbeeld Rene de Boer, vrijwilligster in hart en nieren. Zij werd tijdens de kerstborrel voor vrijwilligers gehuldigd door haar collega's. Een bloemetje was leuk, een wandelboek om samen met je hond door Nederland te trekken was ook aardig. Maar wat haar ontroerde was de steun die zij kreeg van haar collega's uit het asiel. Een prachtig boek met foto's en tekst van al haar maatjes in het asiel. Dat schept een band en je voelt je gesteund om nog jaren door te gaan als vrijwilliger in een dierenasiel.

Vrijwilligers zijn de kurk waarop de asielen drijven. Zonder de inzet van deze enthousiaste mensen kan een asiel niet goed functioneren. Zij offeren een deel van hun vrije tijd op om de dieren te verzorgen die de hulp van ons mensen nodig hebben. Op doordeweekse dagen komen zij naar een asiel, maar ook tijdens de weekeinden en feestdagen.

Zet die inzet van vrijwilligers eens om in tijd en geld, dat zou geen enkel asiel financieel trekken. Gemeenten die een deelverantwoordelijkheid hebben in de opvang van dieren in een asiel moeten zich dat realiseren. Zou de inzet van vrijwilligers zich moeten vertalen in een financiele bijdrage van de gemeente, zal iedere ambtenaar van zijn stoel vallen en in paniek raken. Daarom moeten wij als gemeenschap de vrijwilliger koesteren en faciliteren daar waar kan. Geef mensen met een uitkering die vrijwilligerswerk willen doen, gratis OV, en werkenden die een deel van hun schaarse vrije tijd spenderen aan vrijwilligerswerk een belastingvoordeel. De vrijwilliger van nu is iemand die vrijwilliger is, en zonder prikkel zich inzet voor het welzijn van dieren. De vrijwilligers van de toekomst worden waarschijnlijk mensen die een maatschappelijke dienstplicht moeten vervullen. Moet is gebiedender wijs en schept een verplichting. Mensen die onder dwang werk moeten doen vragen een geheel andere wijze van begeleiding. Ik vergelijk het maar met mijn dienstplicht. 76-6 was de lichting ik zal het nooit vergeten. Maanden heeft het geduurd voor ik aan het systeem gewend was. Ik heb wat tijd "achter de wacht" doorgebracht omdat ik mij moeilijk kon aanpassen aan het apparaat dat leger heette.

Vooralsnog gaat ijn voorkeur dan ook uit naar mensen die echt vrijwillig hun diensten aanbieden aan de asielen. Mensen die uit vrije wil naar de dieren toekomen en ze liefdevol verzorgen, dag in dag uit. Ik hoop dat we nog lang deze bijzondere mensen mogen eren en danken voor hun inzet. Voor het afgelopen jaar in ieder geval DANK DANK DANK aan alle dierenvrienden, namens de dieren in de asielen.