Welke politieke partij zet chippen in verkiezingsprogram?

Rond 1990 kwam de toenmalige dierenarts van het dierenopvangcentrum Rotterdam, Henk Heuthorst terug van een werkbezoek aan Belgie. Hij was daar in aanraking gekomen met de microchip die als alternatief kon dienen voor de oortatoeage bij dieren. Dieren die vanuit de asielen werden herplaatst moesten volgens de wet in beide oren getatoeëerd worden en de nummers moesten geregistreerd worden bij de SRGN, de stichting gezelschapsdieren Nederland.

Als beheerder van het asiel heb ik vaak de tatoeeerders moeten bijstaan in hun werkzaamheden, omdat zij het niet alleen afkonden. Een hond werd eerst een snuitband omgedaan, om te voorkomen dat hij uit angst of pijn de man zou bijten die de oren zou doorboren met een tang met vele naalden. De hond moest dan op een speciale manier gefixeerd worden, meestal werd de viervoeter tussen de benen van de assistent geplaatst die met de handen de kop van de hond vast hield. Vele honden hebben uit angst zich helemaal leeg geplast of -gepoept tijdens deze pijnlijke handeling. Wanneer eenmaal het werk met de tang was afgerond, werd er een groene pasta in de wonden gesmeerd. Deze vormde later het zichtbare nummer in de oren.

In die jaren werd er vanuit het asiel in Rotterdam besloten de katten niet te tatoeeren. Het zou voor de katten in onze ogen teveel stress en pijn opleveren. Een bekeuring hebben we hiervoor nooit gehad, omdat we daarmee graag een proefproces zouden hebben uitgelokt, iets waar men vanuit de SRGN niet op zat te wachten. U kunt zich dan ook voorstellen hoe blij we waren toen Henk Heuthorst de microchip in ons land kon introduceren. Zo klein als een rijstekorrel werd via een injectienaald onderhuids de chip bij een dier ingebracht. De chip was voorzien van een uniek nummer dat gekoppeld kon worden aan de gegevens van een eigenaar.

Weg met de vervelende, dieronvriendelijke tatoeagetang zou je zeggen. Zo eenvoudig ging het echter niet. Er was geen enkele instantie te porren voor dit idee. We hebben diverse presentaties gegeven, voor regionale en landelijke partijen die invloed hadden of konden uitoefenen op de besluitvorming om de chip in te voeren. Zelfs de landelijke Dierenbescherming was in die jaren geen voorstander van de chip en hield vast aan het tatoeeren. Het heeft nog tot midden jaren 90 geduurd voor er enig draagvlak kwam en nog vele jaren daarna werd de microchip pas " gedoogd" als identificatie en registratiemiddel bij dieren. Uiteindelijk zou het in 2012 zover moeten zijn ( u leest het goed, meer dan 20 jaar later )dat de wettelijke verplichting tot chippen bij honden van kracht zal worden. We zijn echter al halverwege het jaar en ik vrees dat het wederom uitgesteld wordt. De kattenwereld is er nog helemaal niet aan toe om te chippen vrees ik. Sommige rasverenigingen houden hun stamboeken nog bij op papier. Veel fokkers van katten plaatsen de dieren met de mededeling dat het verstandig is om het dier bij een eerste bezoek aan de dierenarts te laten chippen. Ervaring leert dat dit advies nauwelijks wordt opgevolgd. Ik snap niet waarom het zo lang moet duren voor men de noodzaak inziet van de verplichte identificatie en registratie van huisdieren.

Ik snap niet waarom de druk van de gemeenten op de overheid niet wordt opgevoerd om de verplichting in te voeren. De gemeenten zijn verantwoordelijk voor de kosten van opvang van zwervend aangetroffen dieren. In Rotterdam alleen al gaat dit om meer dan € 500.000 per jaar. Landelijk gezien kom je al gauw op miljoenen die je met de invoering van de microchip kunt terugbrengen. Ieder gechipt dier kan snel herenigd worden met een eigenaar en als een eigenaar het dier niet meer wil, kan deze na betaling van de kosten afstand doen van het dier. De verblijfsduur van een dier in een asiel kan aanzienlijk teruggebracht worden. In feite leg de de verantwoordelijkheid daar neer waar het thuis hoort: bij de eigenaar van het dier. Het zou in het kader van de bezuinigingen en de financiële nood waarin we ons thans bevinden een goede zaak zijn wanneer de verplichting om huisdieren te chippen snel zou worden ingevoerd. Ik kan me zo voorstellen dat veel politieke partijen dit dan ook in hun verkiezingsprogram hebben opgenomen. Ik zal de komende periode eens kijken hoeveel partijen zich hierover druk maken. Kijkt u mee?