Vrijwilligers, ze zijn goud waard

Eind december, de periode van familiair samenzijn. Feest, lekker eten, drankje erbij en vooruitblikken naar het volgend jaar. Bergen goede voornemens liggen klaar om met oud en nieuw direct ook weer weggespoeld te worden met een sloot alcohol. En dan zie je doorgaans weinig meer van de goede voornemens terug. Tijdens deze feestdagen denken we aan onszelf, aan de vrienden om ons heen, aan de familie. Maar wist u dat heel veel dieren in de asielen alleen maar denken aan eten?

Voer dat ook tijdens de feestdagen, in de weekeinden en met oud en nieuw moet worden gegeven? Dat hoort er nu eenmaal bij, omdat wij de dieren van ons afhankelijk hebben gemaakt. Logisch toch? Zo logisch is dat niet zal ik u zeggen. Ik heb de afgelopen tijd veel met mensen gesproken, met name over de inzet van de vele vrijwilligers in de asielen. Dan blijkt toch vaak dat in alle lagen van de bevolking er toch veel onwetendheid heerst op het gebied van dierenwelzijn in het algemeen en het asielwerk in het bijzonder. Tal van mensen wisten niet dat de dierverzorging 365 dagen van het jaar moet worden uitgevoerd. Dat iedere dag de dierverblijven proper gehouden moeten worden en dat de asieldieren elke dag ten minste twee keer gevoerd moeten worden. Wenkbrauwen werden opgetrokken als ik vertelde dat er mensen zijn die 's avonds, of 's nachts in de asielen blijven slapen als dat nodig is om zieke dieren goed te kunnen begeleiden. Ik zag verbazing op gezichten wanneer ik vertelde dat medewerkers pasgeboren dieren mee naar huis nemen om die daar verder te verzorgen omdat het moederdier is overleden of de dieren heeft verstoten. Ik zag ongeloof wanneer ik vertelde dat sommige mensen al meer dan 35 jaar vrijwilligerswerk doen in het asiel. Neem bijvoorbeeld Rene de Boer, vrijwilligster in hart en nieren. Zij werd tijdens de kerstborrel voor vrijwilligers gehuldigd door haar collega's. Een bloemetje was leuk, een wandelboek om samen met je hond door Nederland te trekken was ook aardig. Maar wat haar ontroerde was de steun die zij kreeg van haar collega's uit het asiel. Een prachtig boek met foto's en tekst van al haar maatjes in het asiel. Dat schept een band en je voelt je gesteund om nog jaren door te gaan als vrijwilliger in een dierenasiel.

Vrijwilligers zijn de kurk waarop de asielen drijven. Zonder de inzet van deze enthousiaste mensen kan een asiel niet goed functioneren. Zij offeren een deel van hun vrije tijd op om de dieren te verzorgen die de hulp van ons mensen nodig hebben. Op doordeweekse dagen komen zij naar een asiel, maar ook tijdens de weekeinden en feestdagen.

Zet die inzet van vrijwilligers eens om in tijd en geld, dat zou geen enkel asiel financieel trekken. Gemeenten die een deelverantwoordelijkheid hebben in de opvang van dieren in een asiel moeten zich dat realiseren. Zou de inzet van vrijwilligers zich moeten vertalen in een financiele bijdrage van de gemeente, zal iedere ambtenaar van zijn stoel vallen en in paniek raken. Daarom moeten wij als gemeenschap de vrijwilliger koesteren en faciliteren daar waar kan. Geef mensen met een uitkering die vrijwilligerswerk willen doen, gratis OV, en werkenden die een deel van hun schaarse vrije tijd spenderen aan vrijwilligerswerk een belastingvoordeel. De vrijwilliger van nu is iemand die vrijwilliger is, en zonder prikkel zich inzet voor het welzijn van dieren. De vrijwilligers van de toekomst worden waarschijnlijk mensen die een maatschappelijke dienstplicht moeten vervullen. Moet is gebiedender wijs en schept een verplichting. Mensen die onder dwang werk moeten doen vragen een geheel andere wijze van begeleiding. Ik vergelijk het maar met mijn dienstplicht. 76-6 was de lichting ik zal het nooit vergeten. Maanden heeft het geduurd voor ik aan het systeem gewend was. Ik heb wat tijd "achter de wacht" doorgebracht omdat ik mij moeilijk kon aanpassen aan het apparaat dat leger heette.

Vooralsnog gaat ijn voorkeur dan ook uit naar mensen die echt vrijwillig hun diensten aanbieden aan de asielen. Mensen die uit vrije wil naar de dieren toekomen en ze liefdevol verzorgen, dag in dag uit. Ik hoop dat we nog lang deze bijzondere mensen mogen eren en danken voor hun inzet. Voor het afgelopen jaar in ieder geval DANK DANK DANK aan alle dierenvrienden, namens de dieren in de asielen.

Betrek Boeddhisme bij dierenwelzijn.

Je heft het glas en zit met vrienden en familie rond de kerstboom. Warme kerstgeuren vullen de sfeervol ingerichte huiskamer. De hond Dex loopt vrolijk met zijn staart zwiepend door de kamer en duwt zijn snuit tegen iedere gast. Aandacht trekken heet dat. Aandacht is belangrijk, je schenkt het aan je naasten die het moeilijk hebben in deze tijd. Eigenlijk moeten de aandachtspieken afvlakken tot een permanent aandachtsveld voor mensen. Aandacht, niet alleen de mens, maar ook de dieren kun je hierbij betrekken. Ik vind het een mooi onderdeel van het Boeddhisme. Niet dat ik alle facetten van deze religie kan en wil volgen, maar belangrijke onderdelen ten aanzien van de omgang met mens en dier zijn hierin waardevol.

Met name het verlossen van het lijden kan van toepassing zijn op mens en dier. Het Maitreya Instituut ( www.maitreya.nl ) is hier ten aanzien van het dierenwelzijn duidelijk in. Grijp niet te snel in, omdat euthanasie onomkeerbaar is. Een dierenarts, aan het instituut verbonden, geeft een aantal voorbeelden hoe zij met dieren omgaat die kennelijk uitzichtsloos lijden. In een asiel speelt ook vaak de vraag of je een dier uit zijn lijden moet verlossen of niet. Een van de moeilijkste beslissingingen van een asielbeheerder en de dierenarts.

Belangrijk is hierbij de vraag te stellen of het dier nog een dierwaardig bestaan kan leiden. Als dat niet zo is, kom je tot de gezamenlijke conclusie om het dier in te laten slapen. Gelukkig wordt een dergelijke beslissing nooit alleen genomen. Er zijn altijd meerdere mensen die hierover beslissen. Heeft het dier nog een redelijk toekomstperspectief, dan moet overwogen worden welke stappen er vervolgens genomen moeten worden, wat niet zelden ook een hele moeilijk dilemma oplevert. Als ik dan naar mijn hond kijk, die nog steeds vrolijk in de kamer loopt en met zijn snuit tegen een voorbij lopende kat duwt voel ik mij gelukkig en krijg een warm gevoel van welbehagen. Wanneer we de komende tijd extra aandacht schenken aan de dieren en daarbij respect tonen voor het leven, raken we aan de grenslijnen van het Boeddhisme. Ik ga mij er toch eens meer in verdiepen.

Moet een asiel het verlengstuk zijn van politie

Onlangs stond er in het AD dat een ex-gedetineerde zijn hond opeiste via de rechter.

De man was in 2010 opgepakt voor een misdrijf. De politie bracht zijn hond, een Amerikaanse Bulldog naar het asiel en daarmee was de klus voor de politie geklaard, vond men bij de sterke arm. Maar dan begint de ellende voor het asiel. Dagenlangs wordt er getracht contact te zoeken met de gevangene, de politie, zelfs de advocaat. Wekenlang gebeurt er niets en komt er geen beweging in de zaak.Oh ja, de advocaat laat weten dat zijn client aangeeft dat de betaling geen enkel probleem is. De hond heeft het niet zo op een asiel, teveel drukte teveel stress.

Hij had bij binnenkomst al een voedselallergie, bouwde ontzettend snel een kennelsyndroom op en reageerde steeds slechter op andere honden. De hondenuitlaters constateerden dat de hond ziels ongelukkig was. Er verstreken maanden en de eigenaar bleef gevangen zitten, evenals zijn hond. Het was gewoon zielig om te zien hoe de hond wegkwijnde, ondanks alle goede zorgen die men hem bood. Er werden brieven gestuurd naar het Huis van Bewaring waarin de gevangene werd opgeroepen iets te ondernemen, maar het was en het bleef stil. In een laatste brief deelde het asiel mee dat ze de hond gingen herplaatsen , puur in het belang van de hond. Het was inslapen of herplaatsen en dan is de keuze snel gemaakt. Gelukkig vond het asiel een gezin die de zorg van de Amerikaanse Bulldog wilde opnemen. Een eerste vereiste was het gedrag van de hond bijsturen, inmiddels was de voedselallergie onder de knie. Men is op cursus gegaan met de hond en met veel geduld en emmers vol liefde draaide het gedrag van de hond in positieve zin bij. Men kocht er zelfs een pupbij als maatje voor de hond.

Fantastisch dat het uiteindelijk na maanden ellende toch nog goed kon komen met de hond. Iedereen blij.... totdat plotseling een man in het asiel verscheen. Hij had maanden vastgezeten en eiste zijn hond op. Nadat hem was meegedeeld dat de hond inmiddels gelukkig was in een nieuw gezin, ging de man helemaal door het lint. Enige tijd later ontving het asiel een brief waarin stond dat zij voor de rechter moest verschijnen. In een kort geding eiste de ex-gevangene zijn hond op. Hij had zelfs de gegevens van de nieuwe baasjes achterhaald en kwam daar verhaal halen. In hoger beroep zal blijken of de rechter de Amerikaanse Bulldog laat zitten in de gelukkige nieuwe omgeving ( hij zit daar inmiddels een jaar) of dat de hond terug moet naar zijn oude baas, met kans op een giga terugval.

Dit geval is niet uniek en ieder dierenasiel in Nederland heeft ermee te maken. Dieren die door de politie in het asiel worden gezet, waaraan een enorme heisa voor het asiel gekoppeld wordt. Is een asiel een verlengstuk van de politie? Ik denk van niet, gezien de problemen en de agressie die dergelijke gevallen vaak opleveren. Aan de andere kant heb je het dierenwelzijn. Vangen we deze dieren niet op, wat gebeurt er dan mee? Een dilemma kun je zeggen. We zullen in de toekomst vooral het overleg met de poltie moeten voeren om uit deze problemen te komen. En in het geval van de Amerikaanse Bulldog hopen we dat de hond in de huidige situatie kan blijven. Ik ben zelf op huisbezoek geweest en als hond wens je geen betere baasjes.

Geld maakt mensen hard.

Het was de vrijdag voor Sinterklaas zoals vanouds erg druk in het Rotterdamse Dierenopvangcentrum. Niet dat de mensen nog vlug even hun laatste kado's moeten scoren in de vorm van een leuke hond of een vrolijke kat voor de goedheiligman zijn verjaardag viert. Die mensen hebben we de dagen daarvoor al uit de bezoekersaantallen kunnen filteren. Met in de hand het verlanglijstje lopen deze mensen het asiel binnen,waarbij een blik op het uitgebreide overzicht aan kado's de verzorgers vaak zien dat een asieldier vaak het sluitstuk is van een zoektocht naar het juiste kado. Vriendelijk leggen de medewerkers van het asiel steeds maar weer uit dat dieren geen kado's zijn en ze daarvoor beter naar Bart Smit kunnen gaan. Meestal komt de boodschap wel aan, maar soms verlaat men het een asiel al mopperend vol onbegrip.

Maar terug naar waar ik mee wilde beginnen. De drukke vrijdag in het Rotterdamse asiel. Er was een filmochtend gepland. Koffietijd, onder leiding van de welbekende hondengoeroe Martin Gaus kwam filmen hoe een asielhond werd geplaatst bij hele leuke mensen. Er stonden nogal wat mensen voor de balie die vragen hadden over de plaatsbare asieldieren en er kwamen op dat moment twee dames met een leeg kattenmandje de hal van het centrum binnen. Mijn blik volgde om tal van redenen dit tweetal, terwijl ik een kop koffie dronk met Martin Gaus. Ik schatte in dat het moeder en dochter was. Moeder achter in de vijftig, dochter ergens in de dertig. Goed opgemaakt,merkkleding en een blingbling telefoon in de hand. Na enige tijd merkte mijn kennersblik op dat het aan de balie niet lekker ging. Het volume waarmee de dames het gesprek voerden ging snel omhoog, waardoor ik flarden van de confersatie kon opvangen. Het ging om een kat die bij ons in het asiel zat en kennelijk van de dochter was. "Ik vind het beschamend dat de kat hier al bijna drie weken zit en zomaar uit onze buurt is weggehaald", hoorde ik zeggen. "Drie weken is een lange tijd,maar wat heeft u allemaal gedaan om de kat in die tijd te zoeken?"hoorde ik de baliemedewerkster rustig antwoorden. Niets, want ze was vaak buiten dus ze namen aan dat ze in die tijd ook wel af en toe thuis was gekomen om te eten en haar kittens zou verzorgen, mar dat is dan kennelijk niet gebeurd, was het antwoord van de dochter. Mijn wenkbrauwen, die bovengemiddeld zwaar zijn, fronsden. Een moederpoes gaat nooit lang weg bij haar kittens. Hooguit om even de benen te strekken, wat eten te scoren,dat was het wel. Moederliefde is sterk ook bij dieren.

"We gaan hier niet voor betalen", merkte de moeder op. "We hebben dat geld niet, de kittens zijn nog niet verkocht en de hoogte van het bedrag staat mij niet aan." Kijk nu kwam de aap uit de mouw en zag je de zakelijke inslag van de dames bovenkomen. Wanneer iemand in financiele nood zit willen wij zeker in het belang van het dier vaak een oplossing bieden in de vorm van een betalingsregeling. Geheel gratis meegeven is geen optie, omdat ook een asiel kosten maakt voor opvang en verzorging. Maar hier wilde men niets van weten. Sterker nog de dames wilden naar de afdeling lopen waar de katten verblijven en uit eigen beweging de hun kat meenemen. Daar hield de beheerder de dames tegen en trad op als "bemiddelaar"in een crisissituatie. Toen de dames inzagen dat ze op deze wijze hun kat niet meekregen, werd een klein familieberaad gehouden en kwam men aan de balie een bijzondere,maar onthutsende eindoplossing bieden. "We laten de kat hier zitten. We betalen geen geld voor een kat die vaak dagen lang van huis is en maar af en toe thuiskomt om wat te eten en te drinken. Dat is ons het geld niet waard" Ze draaiden zich om en verlieten het asiel, de medewerkers in opperste verbazing achterlatend. Martin Gaus en ik keken elkaar aan en Martin sprak de volgende pakkende zin:"geld maakt mensen hard" Terwijl ik opstond en naar buiten keek zag ik een gloednieuwe zwarte Porsche Chayenne wegrijden met Zwitsers kenteken. Dochter achter het stuur, moeder ernaast. Geen geld om de kat op te halen toch? Het was een bijzonder afsluiting van een bijzondere week. Stiekem hoop ik dat de dames rond Sinterklaas of beter nog tijdens de Kerstdagen wroeging krijgen. Dat zijn de dagen van bezinning, van vrede op aarde en welbehagen. Ik wens tegelijkertijd dat het katje van de dames dan al lang een nieuwe baas heeft gevonden. Een die minder geld heeft, maar veel meer dierenliefde toont.

Inteelt is hoeksteen van de hondenfokkerij.

Nadat ik gisteren een tweet had geplaatst over de inteelt bij honden, kreeg ik daar een aantal reacties op. Het is gelukkig niet altijd een eenrichtingsverkeer van berichten over dieren. Er komen soms leuke reacties en zelfs discussies op gang. "Inteelt is de hoeksteen van de hondenfokkerij"luidde de kop van de tweet. Wat ik hiermee bedoelde zal ik uitleggen. Onze gedomesticeerde hond is afkomstig van de wolf, een sierlijk dier dat alleen duizenden jaren kon overleven omdat zijn exterrieur is afgestemd op zijn leefomgeving. Gespierd en atletisch om zijn prooi in te kunnen halen en in een gevecht uit te kunnen schakelen. Onopvallend gekleurd zodat hij opgaat in zijn omgeving.

Kunt u zich voorstellen dat de Franse Bulldogs nog maar een spoorte wolvenbloed door hun aderen hebben stromen? Ik niet.

Met hun uitpuilende ogen en hun veel te korte neusgang zit de type hond zichzelf meer dan in de weg. Oog en ademhalingsproblemen zijn bij dit ras meer dan bekend. Of neem de Cavalier King Charles Spaniel, bij ons betere bekend als de Pim Fortuijn hondjes. De schedel van dit type hondje is te klein voor de hersenen, waardoor de hond grote medische problemen ervaart.

Een laatste voorbeeld in een lange rij vormt de Sharpei, de hond met kreukelzone. Dit ras moet volgens de rasstandaard een groot aantal rimpels hebben, omdat het dier anders wordt afgekeurd en niet aan shows mag deelnemen. Het is alom bekend dat de dierenarts een gemiddelde auto kan kopen van de kosten die men kwijt is aan huidbehandelingen bij dergelijke honden.

Waarom stoppen we hier dan niet mee, hoor ik vaak de vraag gesteld. Het antwoord is vrij eenvoudig, maar des te schrijnender. Omdat wij als mens het zo leuk vinden. Wij hebben onze stinkende best gedaan en er jaren over gedaan om dergelijke rassen te fokken. Er gaan enorme bedragen in om. Neem alleen al de nationale hondenshow waar honderden honden tentoon gesteld worden en duizenden bezoekers komen. Dat schaf je toch zomaar niet af? Waarom wordt door de Raad van Beheer op Kynologisch gebied, de overkoepling van rasverenigingen, geen andere koers ingezet en gaat men terug naar de basis, een gezonde hond. Onderzoek heeft uitgewezen dat rashonden medisch gezien veel kwetsbaarder zijn dan bastaardjes. Bastaardjes zijn over het algemeen veel sterker, minder vaak ziek en leven doorgaans langer. Ik kan me in het kader van dierenwelzijn niet voorstellen dat de partijen als de Dierenbescherming, Bont voor honden, Sophia Vereniging en zelfs Dion Graus van de PVV hier niet tegen ten strijde trekken. Het zou bij wet geregeld moeten worden. Wie willens en wetens honden fokt waarvan hij weet, of redelijker wijs kan aannemen dat het welzijn van deze dieren in het gedrang komt, wordt gestraft met .... En die straf kan wat mij betreft een minimum hebben van ten minste 180 uur werken in een dierenasiel, zodat je weet en kunt zien waar dieren recht op moeten hebben.

Schaf hondenbelasting af maar.....

Gemeenten piekeren zich suf hoe zij het beste kunnen bezuinigen in deze economisch zware tijden. Het makkelijkste redmiddel van veel bestuurders is het verhogen van de belastingen. Dit middel is door de eeuwen heen al meerdere keren ingezet en niet zonder reslutaat. Meer inkomsten voor de gemeenten, minder geld te besteden voor de burgers. Is het verhogen van belastingen dan het wondermiddel om de crisis te bezweren? Ik denk het niet. Maar waar de schijnwerpers van de gemeenten wel eens op gezet kunnen worden is het hondenpoepprobleem en de daaraan gekoppelde hondenbelasting.

De ongelijkheid in dit systeem is groot. Sommige gemeenten hebben helemaal geen hondentax, andere gemeenten zien het als een ware melkkoe. Ik heb al berichten gezien dat de hondenbelasting in plaatsen met 25% verhoogd zal worden in 2012. Alsof de honden daar ineens een kwart meer ontlasting produceren. Ik denk dat we de hondenbelasting af kunnen schaffen. Deels om aan de ongelijkheid een eind te maken, deels om het te vereenvoudigen. Vooral dat laatste moet gemeenten aanspreken. Afschaffen van een hondenbelasting betekent dat ook een heel controleapparaat afgeschaft kan worden.De registratiebehoefte bij hondeneigenaren is erg laag, en dat geldt ook voor de pakkans. Naast inkomsten van een dergelijke tax, maakt men ook kosten. Ambtenaren moeten jaarlijks huis aan huiscontroles uitvoeren en dat werkt kostenverhogend. Afschaffen dus, maar niet zonder hiervoor een alternatief aan te dragen. We doen in deze blog niet aan populisme. Om het in de trend van de hondenpoep te houden, adviseer ik de gemeentelijke reinigingsrechten met een paar euro per jaar te gaan verhogen.

Deze last betaalt ieder huishouden ongeacht of er sprake is van huisdierenbezit. "Niet eerlijk, waarom voor iets betalen wat je niet hebt, gelijkheidbeginsel", ik hoor de tegenargumenten al. Maar wist u dat u ook rioolheffing betaalt wanneer u een garagebox heeft, waar geen afvoerputje in te bekennen is? Wanneer je reinigingsheffing nu met een paar euro per jaar verhoogt,zal dat doorgaans nog als dragelijk ervaren worden. Stel je betaalde in 2010 zo'n € 170.Kiep je dan financieel gezien het putje in als je in 2012 € 190 gaat betalen. Ik denk het niet. Met zo'n 100.000 huishoudens in Rotterdam hark je dan als gemeente € 2000.000 per jaar binnen. Dat is net zoveel als men nu begroot voor de hondenbelasting. De inningkosten blijven echter gelijk, dus de winst zit hem vooral in dat gedeelte. Een voordeel dus, zij het gering. Maar je bent van een hoop gezeur af. Waarom moeten de mensen met honden een belasting betalen en waarom ontspringen de kattenbezitters, ruiters te paard en zelfs de duivenmelkers de dans.Veelgehoorde klachten die je in de toekomst niet meer zult horen, wanneer je kiest voor het nieuwe systeem. En wat doen we intussen aan de hondenpoepoverlast? De opruimplicht geldt voor alle plekken waar men een hond uitlaat. Geen ingewikkelde constructies zoals gedoogplekjes, groene en rode bordjes, waar jij je hond wel of niet mag uitlaten.

Je mag muv schoolpleintjes en winkelcentra overal je hond uitlaten, als je maar de boel opruimt. Ruim je het niet op, dan staat de dierenpolitie klaar om je te bekeuren.

Het leven kan toch zo simpel zijn :)

Geef met kerst een bijenvolk kado

December is bij uitstek de maand van bezinning, familiefeesten,kruidnoten, fondant, gluhwein en kado's. Vooral met dat laatste hebben we het vaak moeilijk. Met diverse verlanglijstjes op zak, het aantal is afhankelijk van het aantal vrienden of familieleden,eindigt een zoektocht naar kado's vaak in de Mediamarkt of in de parfumeriezaak. Alhoewel je altijd gaat voor originaliteit, het zal steeds dat geurtje zijn waarmee je thuiskomt. De ontvanger weet al van ruime afstand onder de kerstboom het fraai ingepakte kado, met sierig gekrulde slingertjes in te schatten als het odeurtje. Geheel volgens de protocollen laat hij of zij dat overigens niet merken.

Waar gaat deze blog naar toe denkt u nu. Ik wil u graag een dubbel succes laten boeken tijden de kerstdagen. Ten eerste heeft u altijd het meest originele kerstkado en u helpt de natuur ook een handje.

Het Bijen Adoptie Plan promoot het schenken van een bijenvolk als kerstkado. Nee, men hoeft niet bang te zijn dat een heuze bijenkast, goed gevuld met bijen onder de kerstboom komt te staan. De gulle gever geeft een adoptie weg van een bijenvolk op afstand. Het kerstgeschenk wordt gegeven in de vorm van een certificaat, keurig geplastificeerd en op naam gezet. Degene die het bijenvolk adopteert krijgt niet alleen diverse keren per jaar een leuke nieuwsbrief vol wetenswaardigheden, er horen ook twee potten overheerlijke honing bij. Honing gewonnen van de bijenvolken die geadopteerd zijn. Een beetje "eigen"honing dus. Daarnaast ontvangt men een uitnodiging om het eigen volk te inspecteren. Samen met de imker worden de bijen gecontroleerd en krijgt men een uitgebreide inkijk in het boeiende leven van een bijenvolk. Met het Bijen Adoptie Plan hopen de imkers de mensen enthousiast te maken voor de natuur in het algemeen en de bijen in het bijzonder. Bijen hebben het al jaren moeilijk en ieder jaar weer sterven circa 30% van alle bijenvolken in de wereld. "Als de bijen sterven,heeft de mensheid daarna nog 4 jaar"was de uitspraak van Albert Einstein. Wanneer we niets doen, zal het einde van de bijen snel in zicht komen. Daarom willen de imkers de aandacht richten op het groeiende probleem van bijensterfte.

Met een deelname aan het Bijen Adoptie Plan steunt men niet alleen de imkers die hun volken kunnen uitbreiden. Wanneer men een basiscursus imkeren volgt bij het Ambrosiusgilde te Rotterdam heeft iedere deelnemer aan het Bijen Adoptie Plan recht op een gratis bijenvolk. Op deze manier krijgen we meer imkers en meer bijen en dat is het doel wat we willen bereiken. Voor maar €55, heeft u het mooiste en vooral origineelste kerstkado dit jaar. Reageer snel want het aanmaken van de op naam gestelde certificaten kost wat tijd en wij willen iedereen op tijd het mooie kado kunnen geven. Wilt u dit jaar goed uitpakken met kerst geef dan een bijenvolk kado. Stuur een mail naar hbeugeling@ziggo.nl met het verzoek om meer informatie over de kerstactie van het Bijen Adoptie Plan en u hoeft niet meer op pad voor een kado. Het komt dit jaar zo naar u toegevlogen. http://www.bee-me.eu is de website waar u ook informatie aantreft over de bijen, de volken en alle mensen die reeds deelnemen aan het Bijen Adoptie Plan.

Het Offerfeest zet je weer aan het denken.

Op zondag 6 november is het islamitisch offerfeest. Iedere moslim moet, als hij financieel draagkrachtig genoeg is op de eerste dag van het offerfeest een schaap slachten.

Met het vieren van dit feest herinnert men zich dat Ibrahiem (Abraham) gevraagd werd om zijn zoon Ismaël te offeren aan Allah. In de Koran staat het verhaal dat Allah vroeg aan Ibrahiem (Abraham) om zijn zoon Ismaël te offeren om te laten zien dat hij trouw en gelovig was. Toen Ibrahiem zijn zoon met een mes wilde doodsteken, kwam er een engel die zei dat een schaap de plaats van Ismaël mocht innemen. Het vlees wordt in drie stukken verdeeld: een deel voor de familie, een deel voor buren, vrienden of bezoekers en een deel voor de armen. In Nederland gebeurt het rituele slachten in door de gemeente aangewezen plekken, meestal in het stedelijk slachthuis. Het Offerfeest is het belangrijkste feest van de Islam. Het ritueel slachten is al tijden onderwerp van gesprek en het verbaast mij een beetje dat zo vlak voor het offerfeest daar zo'n deken van stilte over hangt. Ik heb filmpjes gezien op internet over het ritueel slachten, ik heb ze ook moeten aanschouwen van het traditionele slachten, zoals het in ons land gebruikelijk is. Op momenten dat ik deze afschuwelijke beelden zie neem ik mij voor om geen, of zo weinig mogelijk vlees meer te eten. Ik realiseer mij wel dat de afschuwelijke beelden vaak de excessen zijn en iedereen is ervan overtuigd dat dit absoluut niet kan. Respect is hier het juiste woord.

Ik heb gesprekken gevoerd met een Imam in Rotterdam en daar kwam zijdelings ook het ritueel slachten aan bod. Uit die discussie kwamen we niet, maar wel zag de geestelijk leider in dat het niet verstandig was om het voedsel wat over blijft van het offerfeest langs de singels te gooien. Hij zou het elk jaar weer rond het offerfeest in zijn vrijdaggebed meenemen. Moeten we het ritueel slachten nu verbieden is de vraag. Wat mij betreft niet. De pijnverschillen tussen rituele en de voor ons traditionele wijze van slachten zijn minimaal. Wanneer het op een deskundige wijze gebeurt, op een daartoe aangewezen plek, dan lijdt het dier op dezelfde wijze en ongeveer net zo lang. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat schapen op balkonnetjes in Rotterdamse wijken de keel werden afgesneden en dat slachtafval her en der begraven werd. Wanneer we met elkaar, moslims en christenen, kunnen afspreken dat we in alle opzichten respectvol met dieren omgaan hebben we al winst geboekt. Als we ons dan ook realiseren dat we niet elke dag vlees nodig hebben, komt er wellicht een tijd dat de bio-industrie waar massaproductie voorop staat alleen nog in de geschiedenisboeken terug te lezen is. Eenmaal dat punt bereikt zullen we alleen biologisch verantwoord vlees eten, zien we weer koeien in de wei, wroeten varkens weer in de modder en scharrelen de kippen weer buiten.

Respect voor iedereen dus ook voor de dieren mag wat mij betreft dan ook beloond worden en in ruil hiervoor lever ik graag een tweede Paasdag in voor het Offerfeest als officiele feestdag.

Dex, naar welke school wil je?

Vijf jaar geleden hebben we afscheid moeten nemen van onze laatste hond. Ruim 12 jaar werd het gezin begeleid door een tweetal honden die het goed met elkaar konden vinden, maar geheel verschilden van karakter. Een kruising Collie, parmantig, afstandelijk een tikje arrogant en een Golden Retriever, uitbundig naar het gezin, afhoudend naar andere honden, brutaal als de neten.

Ik zie ze nog elke dag als ik naar het werk ga. De foto's van alle honden die we in de loop der jaren hebben gehad hangen in de gang. Het duo kreeg de regels van het menselijke spel aangeleerd via de methode: "als je niet luisteren wil, moet je maar voelen". In die tijd heel normaal. Zo werden de kinderen in die tijd ook opgevoed. Het was in de tijd dat de "hondenprogramma's op tv goede kijkcijfers genereerden en heel veel honden met natte neuzen een show gaven. De Goeroe op hondengebied van toen bracht soms voor zijn tv programma een bezoek aan het Rotterdamse asiel. Daar werd dan een lastige hond ( of 1 met een sterk eigen wil) onder handen genomen ter voorbereiding van het programma. Slipketting hoog om de nek en rukken maar. Menige hond zwiepte door de gangen van het asiel en zo'n hond liet wel wel uit zijn kop om niet te luisteren. De maatschappij veranderde en ook de goeroe op het gebied van hondengedrag veranderde mee. De slipketting werd afgezworen, de clickermethode deed zijn intrede.

Afkomstig van de dolfijnentraining werd de clicker ingezet om positief gedrag te belonen en negatief gedrag te negeren. Je kon namelijk geen enkele dolfijn een draai om zijn oren geven op het moment dat hij een oefening verkeerd uitvoerde.Geen trainer zwom zo snel. Veel hondenscholen volgende het voorbeeld en er werd wat afgeclickerd. Maar is deze methode wel zaligmakend vraag ik mij af. Je kunt veel bereiken met deze vernieuwende manier van trainen, maar wat doe je als een dominante Rottweiler je grijpt en zijn tanden in je kuiten zet, op weg naar je kruis? Negeer je dat negatief gedrag net zolang tot het bloed in je schoenen loopt? Ik denk dat je een middenweg moet kiezen in de trainingswereld en moet kiezen voor de zogeheten rugzakjesmethode. De Dierenbescherming hanteert deze manier al enige tijd en met succes. Uitgangsprincipe is de positieve manier van de clicker, maar als dat niet helpt, mag je terugvallen op alternatieven. Zoals daar zijn de gentle leader, of zelfs de slipketting. Sinds kort heb ik weer een hond.

Uiteraard komt meneer uit het asiel, want dat ben ik aan mijn stand verplicht. Daar zat Dex een kruising Labrador van ongeveer 6 maanden. Hij had al wat ellende meegemaakt. Zo werd de hond verkocht via marktplaats. Het laatste wat bekend was over de achtergronden van de hond is dat de laatste baas Dex bij een hondenoppas bracht maar de hond daar niet meer ophaalde. Dex was nog niet zindelijk en had verlatingsangst. Na vijf hondenloze jaren zwichte ik voor de innemendheid van een jonge hond, die ondanks de belastende geschiedenis nog steeds vrolijk naar ieder mens en iedere hond toestapte. Nu zal de komende maanden uitwijzen of de hond het vertrouwen in zijn baasjes krijgt waardoor Dex enkele uren alleen kan zijn als dat moet. Hoe we dat en andere zaken aanleren lijkt mij duidelijk. Via de rugzakmethode, het trainingsmodel van de Dierenbescherming.

Het sluwe spel van Bleker

Als natuurliefhebber zou je onmiddellijk moeten juichen. Een nieuwe natuurwet. Gezien de huidige "dierminded" maatschappij zou je zeggen dat dit louter voordelen op zal leveren voor mens, dier en natuur. Wanneer je echter je leesbril op zet en de zaak wat beter beschouwd, kom je toch opmerkelijke zaken tegen. Zo moet het doel van de nieuwe wet zijn dat er meer evenwicht moet ontstaan tussen ecologie en economie. "Mensen moeten de natuur straks niet meer als een prob leem gaan zien, maar er een prettige gevoel bij hebben", aldus de staatssecretaris Bleker.

Niks mis mee zou je zeggen want iedereen die 's zondagsmiddag met het gezin de bossen intrekt, wil wel een prettig gevoel hebben bij een gezonde wandeling. Zon op je bol, heerlijke geuren, misschien en wegpringend konijntje, wat wil je nog meer. De nieuwe wet biedt straks ook de ruimte om midden in natuurgebieden restaurants, bars, attractieparken etc aan te leggen, omdat dit past in de nieuwe wet. Je zou er een prettig gevoel bij kunnen hebben. Zo ziet u dat je de natuurwet naar eigen believen kunt intepreteren en dat is precies wat men beoogt. Het klinkt dus onschuldig, maar een goed lezer heeft maar een half oog nodig ( zeker met leesbril). De wet biedt kansen vooral voor de mens en wel op gebied van economische en maatschappelijke ontwikkelingen. De jacht krijgt straks alle ruimte. Wanneer er ook maar een paar exemplaren van een soort teveel in ons land rondlopen mag er op gejaagd worden. Zelfs de steenmarter legt straks het loodje, omdat het dier op een paar lokaties een paar plasplekken op het plafoind achter liet. ( lagen geen plaszakken klaar).

Zodra een hert, zwijn of zelfs een een kolgans zich maar een centimeter op landbouwgrond vertonen, zijn ze het haasje. Het wordt straks veel makkelijk om landbouwschade op te voeren als reden om wild af te schieten. Ik begrijp wel de gedachte achter deze maatregel. Schiet je meer wild, dan richt wild ook minder schade aan de landbouw aan. Dan hoeft het ministerie ook minder schadevergoeding uit te betalen. Heel logisch.... Bleker wordt in zijn directe omgeving omringd door jagers. In een interview in het blad "de Nederlandse Jager"zegt hij dat jacht bij het plattelandsleven hoort. Zijn ex-schoonvader en zelfs zijn zoon jagen naar harte lust. Schade, of mogelijke schade door dieren aangericht zal dus het instrument worden van Bleker om gehoor te geven aan de lobby van de jagers.

Sluw als een vos mag ik hem noemen, onze staatssecretaris. Het zit waarschijnlijk in de aard van het beestje.

Ganzen zijn het haasje

Vanaf 15 oktober hoor je ze weer. De jagers hebben de geweren uit het vet gehaald, hun zegeltje voor het jachtacte bij de plaatselijke gendarmerie gehaald en de goedkeuring van de grondeigenaren. De hazen,konijnen,fazanten en houtduiven vrezen de komende maanden voor hun leven. Wanneer ik 's ochtends vroeg in mijn volkstuin in Nieuwerkerk a.d. Yssel, met mijn kont omhoog het onkruid sta te wieden, heb ik soms het idee dat het hagel uit de jachtgeweren over mij heen scheert. Bij iedere knal durf ik me seconden lang niet op te richten, bang om geraakt te worden. Ik heb het idee dat er zoveel jagers rondlopen in en rond het Hitlandbos dat het wild op korte termijn daar toch echt wel uitgestorven moet zijn. Of het moeten de ganzen zijn. De sukkels die met tientallen tegelijk in V-formatie, die we kennen van Niels Holgersson's wonderbaarlijke reis, over onze velden en vlakten vliegen.

Ons land is rijk aan water en er staat groen op de menukaart en wanneer je dan als gans, al dan niet op doortocht naar warmere oorden overal van die 3 sterrenrestaurants tegenkomt, ben je gek als je niet af en toe landt en je maag vol eet. Doordat je veel beweegt als gans moet je ook veel eten,dat kennen wij ook als mens. Sporters onder ons kennen de darmwerking ook. Beweeg je veel dan worden de peristalitische bewegingen van s'mens langste orgaan heftiger, vaak zelfs niet te onderdrukken. Datzelfde geldt ook voor de ganzen. Ze poepen, daar waar ze staan en vreten. Wij mensen vinden dat vreselijk, ongegeneerd, schadelijk zelfs en menen hier iets aan te moeten doen. Poep op het grasland van de boeren kan en mag niet wordt gezegd. Vreemd want jaarlijks stoppen we toch megahoeveelheden stront onder de grond. Vroeger zag je achter de trekkers een waaier van stront en werd de ontlasting pardoes op het land gespoten.

Nadat stadse mensen meer naar het platteland trokken, vonden deze de geur van mest hinderlijk en werd de dierlijke ontlasting in de grond geinjecteerd. Alleen in vaste vorm mag de ontlasting van de koeien en schapen nog uitgereden worden. Wanneer ik een beetje gans was, nam ik een goede advocaat in de arm, want hier wilde ik toch mijn gelijk halen en tegelijk ook mijn leven zeker stellen. Het gelijkheidsbeginsel moet toegepast worden. Waarom mag stront van landbouwhuisdieren wel het land opgebracht worden en waarom ganzenontlasting niet. Of het zover zal komen en er een proces gevoerd zal worden is nog de vraag. Wel is zeker dat Henk Bleker, staatssecretaris van ondermeer Landbouw binnenkort zo'n 200.000 ganzen extra wil laten afschieten. Extra, want de gans is al onbeschermd en kan het gehele jaar door bejaagd worden. Daar waar de haas en fazant nog enkele maanden per jaar in betrekkelijke rust kunnen werken aan een geboorte-aanwas (die vervolgens de maanden daarop afgeschoten wordt) daar is de gans vogelvrij. Ik kan me in dergelijke plannen niet vinden en ik snap de deskundigen op dit gebied dan ook niet goed. Door het afschieten, vangen, vergassen, of hoe je ze dan ook wil elimineren, los je het probleem niet op. Wanneer je in gebieden gaat jagen en je schiet alle ganzen af, betekent dit slechts een tijdelijke rust en het creeeren van een vacuum Het is alsof je een bordje op een leegstaande woning plak, waarop staat: Gratis woonruimte aangeboden, per direct te aanvaarden. Het is bij de dieren net als bij de mens. De groei van de populatie is afhankelijk van ruimte en het aanbod van voedsel. Wanneer je dan als groep ganzen langs een 3-sterren restaurant vliegt als Nederland en je ziet dat er ook nog gratis woonruimte wordt aangeboden, ben je gek dat in niet op de vleugelremmen stapt. Kortom, het afschieten is geen optie. Wil je dan toch iets doen aan mogelijk overlast van de voorbijtrekkende ganzen zet dan natuurlijke middelen in. Bijvoorbeeld de Border Collie.

Er zijn al diverse experimenten uitgevoerd waarbij deze schitterende honden hele weilanden "schoonvegen" een waar schouwspel. Er zijn tientallen clubs en honderden collie baasjes die deze klus zouden kunnen klaren. Bewegen is goed voor mens en dier en waarom zou er geen deal gemaakt kunnen worden tussen landeigenaren en hondenbezitters. Volgens mij kan daar een geweldige oplossing gevonden worden voor een langslepend probleem. Er is echter wel 1 voorwaarde aan verbonden; er zal op de graslanden waar de honden worden ingezet ter verdrijving van de ganzen wel een opruimplicht voor hondenstront ingevoerd moeten worden.

De zorgen rond kinderboerderij Klaverweide

Ik bezoek nog al eens de plaatselijke kinderboerderij.Mijn kind is inmiddels de fase ontgroeid dat we bijna dagelijks een bezoekje brachten aan de kippen, konijnen en zelfs de koe. Nee ik kom er voornamelijk omdat tegenover de kinderboerderij mijn bijen zijn gestald. Tijdens het doen van een bakkie hoor ik vaak het nieuwste nieuws en dat stemde mij vorige week toch helemaal niet gelukkig. De 3 dames van de kinderboerderij zijn allen gekwalificeerd, hebben opleidingen gevolgd en stuk voor stuk meerdere jaren ervaring op het gebied van dierverzorging en kinderboerderijen. De gemeente subsidieert al sinds jaar en dag de boerderij en ziet kans op een heel bijzondere wijze de kinderboerderij in de bezuinigingscaroussel te plaatsen. Een leegstaande boerderij naast de kinderboerderij wordt voor een symbolisch bedrag verkocht aan Merula een stcihting die zorgboerdijen beheert en herontwikkelt. Merula heeft plannen om van de kinderboerderij een "zorgkinderboerderij"te maken. Clienten kunnen dan onder begeleiding de konijntje en kippen verzorgen. Niets mis mee zou u kunnen zeggen. Toch zijn er bedenkingen bij deze plannen. Kinderboerderijen hebben een belangrijke educatieve functie. Jaarlijks komen duizenden kinderen en leren daar waar een ei vandaan komt en dat melk niet uit een pak komt, maar van de koe. Het overkoepelend orgaan is druk doende een betere kwaliteit van de boerderijen tot stand te brengen en hebben een Keurmerk uitgebracht. Alles wordt in het werk gesteld om het dierenwelzijn zo goed mogelijk te waarborgen. En het mag duidelijk zijn: het managen van een kinderboerderij is het bedrijven van topsport. Je moet niet alleen verstand hebben van dieren, je moet lastige kinderen kunnen begeleiden en je moet vrijwilligers goed coachen. Daarnaast biedt iedere kinderboerderij ook dikwijls verstandelijk- en lichamelijk gehandicapten een platform. Ook deze mensen worden begeleid door medewerkers van de boerderij. Wanneer in 2015 de dames van de kinderboederij de klompen aan de wilgen kunnen hangen, de jas voor de laatste keer van de kapstok nemen, worden de zaken overgenomen door Merula. De verantwoordelijke wethouder belooft grip te houden op de kinderboerderij,maar op inhoudelijke vragen moest hij vaak het antwoord schuldig blijven. Ik heb enige tijd geleden een bezoekje gebracht aan de kinderboerderij/zorgboerderij in Nieuwerkerk a/d IJssel. De beheerster daarvan erkende dat zij onvoelde ervaring had en uit de hoek kwam van SPW (sociaal pedagogisch medewerker) En dat bleek, na een korte rondgang zag ik ganzen in een hok. Geen enkel watertje voor deze watervogels!

Wanneer dergelijke zorg ook aan de dieren van de kinderboerderij in Capelle geboden wordt houd ik mijn hart vast. Want het verzorgen van een kippetje gaat nog, maar die van een koe of van ezels is toch andere koek. Vandaag was het "Juffendag"op de kinderboerderij. Tientallen juffen bezochten met hun klassen de boerderij. Dolle pret en de kinderen werden een hele ochtend kostelijk vermaakt. De juffen zullen dus na 2015 wat anders moeten zoeken, want kort na de overname zal volgens mijn verwachtingen de functie van de kinderboerderij uitgekleed worden en zodra dit een feit is, zal als nel het bericht komen in de krant. "Voormalige kinderboerderij wordt stopgezet". Te weinig verzorgers, te duur, dus wordt de boerderij verbouwd en kunnen meer clienten genieten van de vogelgeluiden. Geluiden van vogels die hoog overvliegen, op zoek naar een klein stukje groen waar ze nog enige rust hebben.

Waarom we straks insecten eten

Heb je dat nooit gehad? Je fietst, een beetje harder dan normaal, waardoor je wat vaker via je openstaande mond ademt. En dan opeens torpedeert een vlieg je huigje. Al kokhalzend probeer je het vreselijk enge beest uit je lichaam te spugen. Soms lukt dat, vaak ook niet en ongewild komt een slikreflex op gang, met alle gevolgen van dien.

Insecten zien er gewoon eng uit en daarom verafschuwen zij ze als Westerlingen.In andere, vaak wat warmere landen, staan insecten op de menu-kaart als een ware delicatesse. Hoe lang duurt het nog voor we in de Nederlandse restaurants een bordje gebakken sprinkhaan kunnen bestellen, of gemengde sla met meelwormen? Dat komt sneller dan we denken.

Misschien niet eens zozeer omdat we er reikhalzend naar uitzien, maar omdat het noodgedwongen is. Vlees, dat is wat wij Nederlanders eten en niet zo'n beetje ook. Per hoofd van de bevolking eten we jaarlijks ongeveer 80 kilogram vlees en dat is veel meer dan vroeger. Nog niet zo lang geleden, zo rond de jaren 50 van de vorige eeuw aten de meeste Nederlanders maar twee keer per week vlees. Nu ligt er bijna elke dag een lap op ons bord. De producenten van vlees kunnen de vraag nauwelijks aan en steeds meer en vaker wordt overgeschakeld op de intensieve veehouderij. "Och wanneer dat een probleem is, dan is het even de boel opschalen naar een hoger niveau en je bent er weer" hoorde ik laatst iemand zeggen. Hij bedoelde daarmee dat we gewoon meer koeien moesten fokken om aan de vraag te kunnen voldoen. Maar zo makkelijk ligt dat niet. Wanneer je meer vee gaat houden moeten deze dieren ook te vreten hebben. Gemiddeld eet een koe 20.000 kg voer. Met een groeiende consumptie van vlees, met de daaraan gekoppelde groeiende veestapel krijgt u nu een indruk hoeveel voer er geproduceerd moet worden. Het is bekend dat de voedselproductie nu al op zijn top presteert. De wereldvoedselcommissie is zich ter dege van bewust dat er een volgende probleem heel snel op ons af komt. De Chinezen. Niet dat deze hardwerkende mensen massaal het Westen gaan bezetten, waardoor we alleen nog maar rijst eten, maar met een toenemende welvaart daar, neemt men ook steeds meer de Westerse gewoonten over. En dat betekent een verhoging van de vleesconsumptie.

En als u weet hoeveel Chinezen er in China wonen, weet u wat het probleem is. Er kan gewoon weg niet voldoende vlees geproduceerd worden om alle hongerige mondjes te voeden. Het is dan ook logisch dat men nu al naarstig op zoek is naar alternatieven voor vlees. Al gauw komt men dan uit bij de insecten. Insecten zijn er genoeg in de wereld, ze zijn overal te vinden. Het grote voordeel is dat ze veel eiwitten bevatten, de belangrijke bouwstenen van ons lichaam. Goed bereid moet het best te pruimen zijn. Je treft ze zelfs al aan gedrenkt in overheerlijke chocolade. Volgens mij is het een kwestie van tijd; wij Nederlanders schakelen massaal over van vlees op de sprinkhaan, de meelworm en huisboktor. En zie je steeds vaker mensen met open mond fietsen in de hoop dat ze wat insecten kunnen opvangen tijdens hun dagelijkse inspanningen.