Geld maakt mensen hard.

Het was de vrijdag voor Sinterklaas zoals vanouds erg druk in het Rotterdamse Dierenopvangcentrum. Niet dat de mensen nog vlug even hun laatste kado's moeten scoren in de vorm van een leuke hond of een vrolijke kat voor de goedheiligman zijn verjaardag viert. Die mensen hebben we de dagen daarvoor al uit de bezoekersaantallen kunnen filteren. Met in de hand het verlanglijstje lopen deze mensen het asiel binnen,waarbij een blik op het uitgebreide overzicht aan kado's de verzorgers vaak zien dat een asieldier vaak het sluitstuk is van een zoektocht naar het juiste kado. Vriendelijk leggen de medewerkers van het asiel steeds maar weer uit dat dieren geen kado's zijn en ze daarvoor beter naar Bart Smit kunnen gaan. Meestal komt de boodschap wel aan, maar soms verlaat men het een asiel al mopperend vol onbegrip.

Maar terug naar waar ik mee wilde beginnen. De drukke vrijdag in het Rotterdamse asiel. Er was een filmochtend gepland. Koffietijd, onder leiding van de welbekende hondengoeroe Martin Gaus kwam filmen hoe een asielhond werd geplaatst bij hele leuke mensen. Er stonden nogal wat mensen voor de balie die vragen hadden over de plaatsbare asieldieren en er kwamen op dat moment twee dames met een leeg kattenmandje de hal van het centrum binnen. Mijn blik volgde om tal van redenen dit tweetal, terwijl ik een kop koffie dronk met Martin Gaus. Ik schatte in dat het moeder en dochter was. Moeder achter in de vijftig, dochter ergens in de dertig. Goed opgemaakt,merkkleding en een blingbling telefoon in de hand. Na enige tijd merkte mijn kennersblik op dat het aan de balie niet lekker ging. Het volume waarmee de dames het gesprek voerden ging snel omhoog, waardoor ik flarden van de confersatie kon opvangen. Het ging om een kat die bij ons in het asiel zat en kennelijk van de dochter was. "Ik vind het beschamend dat de kat hier al bijna drie weken zit en zomaar uit onze buurt is weggehaald", hoorde ik zeggen. "Drie weken is een lange tijd,maar wat heeft u allemaal gedaan om de kat in die tijd te zoeken?"hoorde ik de baliemedewerkster rustig antwoorden. Niets, want ze was vaak buiten dus ze namen aan dat ze in die tijd ook wel af en toe thuis was gekomen om te eten en haar kittens zou verzorgen, mar dat is dan kennelijk niet gebeurd, was het antwoord van de dochter. Mijn wenkbrauwen, die bovengemiddeld zwaar zijn, fronsden. Een moederpoes gaat nooit lang weg bij haar kittens. Hooguit om even de benen te strekken, wat eten te scoren,dat was het wel. Moederliefde is sterk ook bij dieren.

"We gaan hier niet voor betalen", merkte de moeder op. "We hebben dat geld niet, de kittens zijn nog niet verkocht en de hoogte van het bedrag staat mij niet aan." Kijk nu kwam de aap uit de mouw en zag je de zakelijke inslag van de dames bovenkomen. Wanneer iemand in financiele nood zit willen wij zeker in het belang van het dier vaak een oplossing bieden in de vorm van een betalingsregeling. Geheel gratis meegeven is geen optie, omdat ook een asiel kosten maakt voor opvang en verzorging. Maar hier wilde men niets van weten. Sterker nog de dames wilden naar de afdeling lopen waar de katten verblijven en uit eigen beweging de hun kat meenemen. Daar hield de beheerder de dames tegen en trad op als "bemiddelaar"in een crisissituatie. Toen de dames inzagen dat ze op deze wijze hun kat niet meekregen, werd een klein familieberaad gehouden en kwam men aan de balie een bijzondere,maar onthutsende eindoplossing bieden. "We laten de kat hier zitten. We betalen geen geld voor een kat die vaak dagen lang van huis is en maar af en toe thuiskomt om wat te eten en te drinken. Dat is ons het geld niet waard" Ze draaiden zich om en verlieten het asiel, de medewerkers in opperste verbazing achterlatend. Martin Gaus en ik keken elkaar aan en Martin sprak de volgende pakkende zin:"geld maakt mensen hard" Terwijl ik opstond en naar buiten keek zag ik een gloednieuwe zwarte Porsche Chayenne wegrijden met Zwitsers kenteken. Dochter achter het stuur, moeder ernaast. Geen geld om de kat op te halen toch? Het was een bijzonder afsluiting van een bijzondere week. Stiekem hoop ik dat de dames rond Sinterklaas of beter nog tijdens de Kerstdagen wroeging krijgen. Dat zijn de dagen van bezinning, van vrede op aarde en welbehagen. Ik wens tegelijkertijd dat het katje van de dames dan al lang een nieuwe baas heeft gevonden. Een die minder geld heeft, maar veel meer dierenliefde toont.