Als een dier kon praten....

Als een dier kon praten, was de wereld een kippenhok. Honden spreken dan een hondentaal, katten praten weer anders. Als wij als mens nu eens de dierentaal konden leren, dan zou de wereld er heel anders uitzien. Dan zou Saya de Turkse Herder ons kunnen vertellen wat zij de eerste vijf maandan van haar leven heeft meegemaakt. Op 4 november 2013 werd de hond vastgebonden aan een lantaarnpaal aangetroffen in Rotterdam Zuid.

De jonge viervoeter was sterk vermagerd en het leek erop dat het dier onder de schurft zat. Een hond met schurft vormt in een asiel een risico, dus zocht men daar snel naar een gastgezin. Zo'n gastgezin moet er wel op berekend zijn en beschikken over kwalificaties. De hond moet met grote regelmaat gewassen worden, krijgt medicatie en zal met een aangepast dieet weer op krachten moeten komen. Iemand die geen ervaring met honden heeft, kan en mag hier niet aan beginnen. Saya kwam gelukkig in een gastgezin met ruime ervaring en kennis van het ras Turkse Herder. Want dit slag honden is bijzonder. Ze worden nog steeds op het Turkse platteland gehouden om schaapskuddes te beschermen. Het zijn zeer zelfstandige dieren die, zonder aangestuurd te hoeven worden, beslissingen kunnen nemen. Deze honden hebben ruimte nodig en men kan zich afvragen of je dit ras een plezier doet wanneer ze in ons land in een klein flatje gehouden worden. We weten de geschiedenis van deze hond niet en Saya kan het ons niet vertellen. Maar de eerste vijf maanden van haar leven kan men gerust als een valse start beschrijven. Te weinig en verkeerd voer, geen medicatie. Geen goede socialisatie. Met name dat laatste zou Saya's verdere leven kunnen beinvloeden, ware het niet dat ze werd opgevangen door mensen met de juiste kennis en kunde van het ras. Na drie maanden zien we Saya als een heel andere hond. Er is niets meer over van de angstige, schuwe, magere, schurfterige hond. Saya is sociaal geworden,kan zelfs met katten overweg. De levensvreugde is terug. Van de schurft is niets meer te vinden en Saya heeft weer vlees op de botten.

Het zou goed zijn wanneer Saya voor één keer een paar minuutjes onze taal zou spreken. Ze zou ons kunnen vertellen wat ze heeft meegemaakt, wat ze heeft moeten ondergaan. En ze zou ons kunnen vertellen wie haar aan die paal heeft gebonden. Met die informatie zouden we wel weten wat we moeten doen. Soms is het maar beter dat dieren niet kunnen praten. Ook in deze blog gaat mijn diepe bewondering uit naar de medewerkers van de asielen en de duizenden vrijwilligers die zich inzetten voor het welzijn van deze dieren. Ook namens Saya mag ik zeggen: "Dank voor jullie bevlogenheid, dank voor jullie enthousiasme. Dank voor jullie tijd. Dank voor de liefde voor dieren"