Thaise honden, eten of gegeten worden.

Tijdens mijn vakantie in Thailand geniet ik met volle teugen van het land, de cultuuren de mensen. In het bijzonder raakt mij de eeuwige glimlach bij de Thai, hoe moeilijk hij het ook heeft. We zijn drie dagen op de River Kwai geweest en deel geleefd zoals vele Thai hun hele leven slijten; geen stroom, geen warm water.Wat waardeer je daarna de simpele warme douche. Tijdens mijn verblijf kijk ik natuurlijk ook naar de dieren, hoe ze leven en hoe ze behandeld worden. Je zag ontzettend weinig katten. Of dat iets zegt over de populariteit van het dier als huisdier weet ik nog niet.Ik hoop daar nog achter te komen.Honden genoeg.In een grote stad als Bangkok, of op het platte land,overal lopen ze. De hele dag zijn ze op jacht naar vlooien. Alle hebben schurft.Maar alle honden zoeken de nabijheid van de mens, die ze ondanks alle verhalen toch zeker op z,n minst tolereert. Als ik onze local gids vertel over het gruwelijke beeld wat de Nederlander heeft van de Thai die het liefst twee keer per week hond verorbert, begint ze te glimlachen. "Natuurlijk kan ik niet ontkennen dat de Thai vroeger vaak alles naar binnenwerkte wat eetbaar was. Ook hond. Tegenwoordig mag het een uitzondering genoemd worden.Anders komt er geen tourist meer en daar zijn we grotendeels van afhankelijk."vertelde ze. Het is eten of gegeten worden. Het geluk is aan de zijde van de hond in Thailand. En ik, ik val steeds meer voor de Thaise keuken. Morgen zelfs een hele dag een kookcursus volgen in Chiang Mai.